Het is 5 december 1945. Een zonnige middag. Nabij de kust
van Florida roept de leider van een formatie bommenwerpers op oefening, Taylor,
een zekere Powers op zijn kompas af te lezen en zijn positie door te geven. Er
komt geen antwoord. Het signaal wordt opgepikt door luitenant-vlieger Cox, die
contact opneemt met de luchtverkeersleiding en met Taylor zelf. Dat laatste
gaat moeizaam. De verbinding is slecht en wordt steeds slechter, totdat in de
loop van de avond het contact met Taylor geheel wegvalt. De bommenwerpers
moeten zich dan ergens boven de Bahama's bevinden. Om half 8 wordt er een groot
reddingswatervliegtuig uitgestuurd om naar de verdwenen vlucht te zoeken. Als
de verkeerstoren contact zoekt met de piloot komt er geen antwoord. De volgende
dag wordt een grote reddingsactie op touw gezet, maar er wordt niets gevonden.
Een legende is geboren.
Het fascinerende boek Raadselachtige
verdwijningen vermeldt: "Er zijn op de wereld enkele gebieden die voor
de scheepvaart groot gevaar opleveren. Maar schepen die vergaan bij Kaap Hoorn,
Kaap de Goede Hoop, in de Grote Australische Golf en bij Sable Eiland, laten
altijd wrakken of wrakstukken achter. De Bermuda Driehoek geeft wel eens
wrakstukken prijs die men heeft kunnen identificeren, maar het aantal schepen
en vliegtuigen dat daar verdwijnt zonder een spoor achter te laten is
afschrikwekkend groot."
Het deel van de Atlantische Oceaan tussen de zuidwesthoek
van Florida, het eiland Bermuda en Puerto Rico schijnt al eeuwenlang bekend te
staan als een ongeluksgebied waar schepen spoorloos verdwenen en vreemde
verschijnselen werden waargenomen. Reeds Columbus kreeg ermee te maken. Aan de
vooravond van de ontdekking van Amerika schoot er plotseling een vuurbal langs
de hemel, die de bemanning de stuipen op het lijf joeg. Bij nadering van de
Bahama-eilanden zagen de schepelingen een vreemde gloed in zee, een
verschijnsel dat heden ten dage nog wordt waargenomen. En in de mast van de
Santa Maria brandde het geheimzinnige Sint-Elmusvuur.
Piloot Wakely maakt in 1964 een solovlucht van Nassau
(Bahama's) naar Miami (Florida). Boven zee beginnen de vleugelpunten van zijn
vliegtuig te gloeien en dan beginnen de boordinstrumenten dienst te weigeren.
Wakely heeft geluk: de gloed verdwijnt en de instrumenten werken weer. Vele
piloten en kapiteins waren minder gelukkig. Rond 1948 verdwenen de
zustervliegtuigen Star Tiger en Star Ariel een jaar na elkaar van de
radar. In 1950 verdween een Amerikaans vliegtuig spoorloos, twee jaar later een
Brits transportvliegtuig met 33 mensen aan boord, en weer twee jaar later een
Amerikaans marinevliegtuig. en zo gaat het maar door. Rond 1880 ging een Brits
zeilschip met meer dan 200 man ten onder in de Bermudadriehoek, in 1918
verdween er een groot Amerikaans kolenschip en het Noorse transportschip Anita, de Japanse Raifuku Maru en vele andere schepen ondergingen hetzelfde lot. Wat
is er in dat gebied toch aan de hand?
Vele verklaringen zijn geopperd. Zo valt de Bermudadriehoek
deels binnen de beruchte Sargassozee met zijn windstille wiervelden, bevinden
zich aan de kusten diepe onderwatergrotten met verraderlijke stromingen
waardoor kleine schepen, wrakstukken en lichamen meegezogen kunnen worden en
zouden er bij tijd en wijle gassen (zijn) opgestegen van de zeebodem, waardoor
lucht en zeewater op die plek tijdelijk zo sterk afnamen in dichtheid dat ze
vliegtuigen respectievelijk schepen niet langer konden dragen en die in de
diepte verdwenen. Maar zelfs daarmee zijn niet alle raadsels verklaard. De
Amerikaanse schrijver Ivan Sanderson meende een wereldwijd patroon te herkennen
en tekende twaalf 'duivelsgraven' (devil's
graveyards of vile vortices) op
de wereldkaart. Eén daarvan is de 'Duivelszee' ten zuidoosten van Japan, waar
alleen al tussen 1950 en 1954 negen schepen verdwenen zonder een spoor achter
te laten.
Ondanks dat volgens tegenwoordige berichten het aantal
verdwijningen in de Bermudadriehoek niet groter zou zijn dan in andere drukke
gebieden op zee blijft het gebied spreekwoordelijk berucht, ook in
overdrachtelijke zin. Zo verdwijnt volgens een gemeenteraadslid geld spoorloos in
de 'Bermudadriehoek' van Hillegom en volgens een jounalist vergingen geloof,
hoop en liefde in het voormalige Kamp Vught. Nu de ware Bermudadriehoek
"ongevaarlijk gebleken" is (Onze
Taal 2017) is er echter een nieuwe 'Bermudadriehoek' in beeld verschenen:
Mars; de helft van het aantal Amerikaanse en Russische naar de planeet
gestuurde ruimtevaartuigen zou spoorloos zijn verdwenen. Dat is een heel wat
groter percentage dan van de schepen en vliegtuigen tussen Bermuda, San Juan en
Miami.
Is de Bermudadriehoek werkelijk niets geheimzinniger en
gevaarlijker dan welke plek ter wereld ook? Vloog Taylor met zijn bommenwerpers
naar het oosten in plaats van naar het westen en is het met brandstof
volgestouwde reddingsvliegtuig ontploft toen een zenuwachtig bemanningslid een
sigaret opstak? Hoe kan het dan dat zo vele schepen en vliegtuigen in dit
drukbevaren en -bevlogen gebied nooit zijn teruggevonden en hoe verklaar je de
haperende apparatuur waarvan velen melding maakten? Zijn er in de
Bermudadriehoek plaatsen met een afwijkend magnetisme? Wat gebeurde er met de Wild Goose die gesleept werd door de Caicos Trader, in een soort draaikolk
terechtkwam en in de diepte verdween, waarop de bemanning van de Caicos haastig de sleepkabel moest
kappen? Wat was het voor mist die de bark omhulde die in 1966 gesleept werd
door de Good News en zwaar aan hem
leek te trekken, terwijl alle apparatuur op de sleepboot uitviel? Wat gebeurde
er met de spookschepen die in de Bermudadriehoek zijn aangetroffen?
Is het waar dat, zoals de Amerikaanse schrijver Lawrence
Kusche beweerde en waarmee het hoofdstuk in Raadselachtige
verdwijningen afsluit, alle niet door natuurlijke gebeurtenissen te
verklaren verdwijningen toe te schrijven zijn aan gebrek aan gegevens?
Tal van vragen, die misschien nooit zullen worden
beantwoord.