maandag 17 september 2012

Vrannen en mouwen

Vele eeuwen waren er mannen en vrouwen. Duidelijk. En nu? Kweenie. Twijfelgevallen. Mouwen (spr. [mauwen]) en vrannen.
De populaire en ten onrechte veel gebruikte uitdrukking "dames en heren" biedt geen soelaas, want echte dames en heren bestaan al vijftig tot honderd jaar niet meer.

Ik weet niet wie het bedacht heeft, maar dat maakt het niet minder waar. Vroeger waren de schepen van hout en de mannen van staal. Later waren de schepen van staal en de mannen van hout. Nu zijn de schepen van polyester en de mannen…? Die verschonen luiers.

En de vrouwen? Die zijn hun natuurlijke taak vergeten en proberen uit alle macht de mannen na te doen. Logisch dat dat slechts gedeeltelijk lukt; wie ik ook probeer na te doen – een sportman, een musicus, een cabaretier, een politicus –, ik zal er hoogstens in de buurt komen, niet een volmaakte kopie worden.
En zelfs al zijn er 'vrouwen' die erin slagen een hoge positie te bereiken in het bedrijfsleven of de politiek, ze verdienen zoals ik vorige week al aangaf mijn respect niet, want ze vergeten hun opdracht. Het is hetzelfde als wanneer ik bij boer Derk een afdeling van de varkensschuur moet schoonspuiten en ik maak in plaats daarvan met de hoge-drukspuit een prachtig kunstwerk op de vuile muur, verdien ik dan bewondering? Geenszins, want ik voer mijn taak niet uit.

Dus, vrouwen van West-Europa: geef die dwaze pogingen op en investeer weer in de dingen waar je echt goed in bent, waar geen man aan kan tippen.
En geloof het of niet: zelfs de lichaamsbouw van de gemiddelde vrouw is minder vrouwelijk dan een eeuw geleden. Ik krijg soms de indruk dat de enige manier die voor de moderne vrouw is overgebleven om haar vrouwelijkheid te tonen is door een schaamteloos wegwerpen van haar vrouwelijke waardigheid. Dat moeten we niet willen. Vrouwen, durf je te kleden als een vrouw en gedraag je weer als een vrouw. Mannen, gedraag je als een man en leer opnieuw de grenzeloze meerwaarde inzien van een echte vrouw, niet zo eentje waar je alleen mee kun spelen en die voor de rest niet veel verschilt van een assistent of collega. Professor Andreas Kinneging legt de vinger bij een groot verlies dat onze samenleving heeft ondergaan:
"Onder invloed van het feminisme is het normaal geworden dat ouders en school het in de opvoeding niet meer hebben over de bijzondere natuur van het meisje, en over moederschap. Het gaat alleen nog maar over carriêre."
Anders gezegd: meisjes zijn zeldzaam geworden.

Wat dit betreft zijn de exotische hoofddoekjes en baarden (al zijn die laatste in de minderheid) een aanwinst voor het straatbeeld.
Zijn baarden en lange rokken onpraktisch? Valt mee. Een gladgeschoren gezicht moet ook bijgehouden worden en in vroeger tijden reden vrouwen paard in rok, en dat blijken ze nog steeds te kunnen als het eens nodig is voor een historische film of iets dergelijks. Een eenvoudige vuistregel kan handig zijn: Wat niet te doen is in (lange) rok hoeft een vrouw niet te doen, want dat is mannenwerk.

De extra inspanning die in sommige gevallen toch nodig is om deze waarden in stand te houden is maar een fractie van de inspanning die de gemiddelde Nederlander wekelijks levert in de sportschool – om niet te spreken van minder zinvolle bezigheden als winkelen –, en de opbrengst is een stuk hoger: een écht mannelijke dan wel vrouwelijke uitstraling. En dat is in de moderne wereld meer nodig dan ooit.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten