Sinterklaas

Deze week wordt het jaarlijkse kinderfeest van Sint Nicolaas – verbasterd tot Sinterklaas – weer gevierd. Dit kan niemand ontgaan, want wie het nog niet viert wordt er in de winkels wel mee doodgegooid.

Het schijnt typisch Nederlands te zijn, althans in de vorm waarin Nederland het viert. Sint Nicolaas heeft trouwens echt bestaan (evenals zijn knecht, maar "later zijn ze doodgegaan", zingt een kritisch kinderliedje). Een heilige. En dat is mijn eerste bezwaar tegen het feest: een beetje protestant doet niet aan heiligenverering.

Nicolaas van Myra in Turkije was volgens legenden een beschermer van kinderen. Tegelijk bewaakte hij de grens tussen goed en kwaad, wat we ook in de eigenlijke vorm van het feest terugzien: "wie zoet is krijgt lekkers, wie stout is de roe". Met de afschaffing van laatstgenoemde taak van de knechts van Sinterklaas is het feest vervlakt en heeft het geen toegevoegde waarde meer. Dat geldt ook voor het feest op zich: een "heerlijk avondje" kunnen wij als we willen altijd hebben, rijk als we zijn. En wat het familiegebeuren betreft: Kerstfeest of Nieuwjaarsdag is daarvoor een veel betere gelegenheid.

Kortom: wat over is van het feest van Sint Nicolaas is een traditie om de traditie. En daarvan zijn er heel wat betere denkbaar.

En ten slotte heeft Sinterklaas ook nog een schadelijke bijwerking gehad. In de moderne Noord-Amerikaanse cultuur is Sint Nicolaas vervormd tot de belachelijke Kerstman die hoe langer hoe meer het Kerstkind verdringt.

Dus afschaffen? Hoe eerder hoe beter. Maar indien niet, ga dan alsjeblieft niet moeilijk doen over het kruis in de mijter van de geestelijke of over het gezwarte gezicht van de zwarte Pieten. Want dat is zulke kinderachtige betutteling dat ik er geen goed woord voor over heb. Het is zelfs een vorm van discriminatie (in het eerste geval om godsdienst, in het tweede om ras – rassisme). "Sinterklaas" mag dan een waardeloos spel zijn, morrelen aan de spelregels maakt het alleen maar beroerder.