“Laat mij jullie feliciteren met de komende overwinning en de
vernietiging van Israël. (…) Studeer, oefen, word deskundig en vindingrijk, met
de hulp van Allah. De strijd zal jullie strijd zijn, de Jihad jullie Jihad.
Palestina is jullie land, de Islam is jullie godsdienst en Allah is jullie God.
De boodschapper is jullie rolmodel en de Koran is jullie grondwet. Jullie zijn
geplant door Allah en daarom zullen jullie de vijanden van Allah oogsten in de
komende strijd. Wij bidden Allah om martelaren en leiders uit te kiezen uit
jullie midden, niet alleen in Palestina maar over heel de planeet Aarde, zodat
de roep om Jihad zich zal verspreiden over de hele wereld!”
Wie de orthodoxe islam een beetje kent verbaast dit niet.
Het gaat hier niet om een gewone oorlog of guerrilla, maar om een
godsdienstoorlog, in elk geval voor het mohammedaanse kamp. Dit is een
belangrijke notie die door de gangbare media gemist wordt, waardoor zij een
vertroebeld zicht hebben op het Palestijns-Israëlische conflict. Hoewel
gematigde moslims de gewelddadige kant van de islam verdoezelen, afzwakken of
ontkennen, zeggen deskundigen dat oorlog een wezenlijk bestanddeel is van de
ware islam, althans een letterlijke lezing van de Koran (Quran). Enkele trekken
die in het conflict van belang zijn:
A
Een moslim kan alleen zeker zijn van het heil
als hij sterft "op de weg van Allah", als martelaar in de heilige
oorlog, de jihad (dzjihaad). Het
gevolg is een doodscultus waarin zelfmoordterrorisme
wordt bewierookt.
A
Het woord "islam" is Arabisch voor "onderwerping" of
"overgave". Volgens een wijdverbreide misvatting zou het
"vrede" betekenen, maar dat is een misleiding: het Arabische woord
voor "vrede" is "salaam",
afgeleid van een andere woordstam. Deze onderwerping
heeft twee kanten: de overgave van het individu aan de wil van Allah, en de
onderwerping van de ongelovigen aan de islam. Nu nog is de wereld verdeeld in
twee gebieden, het "huis van de islam" (dar al-islam) en het "huis van oorlog" (dar al-harb). Pas als alle mensen moslim
zijn geworden zal de wereld "huis des vredes" (dar al-salam) zijn…
A
"De boodschapper is jullie rolmodel" –
Twee jaar nadat Mohammed een verbond had gesloten met de Korasj viel hij deze
stam aan en vernietigde die. Moslims zijn dan ook niet verplicht zich te houden
aan een overeenkomst gesloten met niet-moslims, sterker nog: overeenkomsten die de vervulling van de
islamiseringsmissie in de weg staan moeten
worden gebroken zodra de kans zich voordoet. De hoogste islamitische rechtsgeleerde
van Jordanië zei in 1968: "Vredesbesluiten zijn slechts toegestaan om in
tijden van zwakheid kracht te verzamelen voor komende conflicten. De heilige
oorlog moet de basis van de betrekkingen tussen moslims en niet-moslims
zijn."
A
Willem Ouweneel schreef het al en Hans Jansen
heeft het in zijn boek onomstotelijk bewezen, dat een echte (Arabische) moslim
nooit genoegen zal nemen met de Joodse staat, alsmede de twee redenen waarom
dat zo is. Eén van die twee redenen is de volgende: grond die ooit heeft
behoord tot dar al-islam is heilige grond die nooit mag worden
opgeofferd. Het land Palestina is, aldus de islamitische traditie, sinds 638
eigendom van Allah; uit handen geven daarvan is heiligschennis, die Allah niet
zal toestaan. En toch werd daar in 1948 een Joodse staat gesticht! Dit kan niet
anders dan toegelaten zijn omdat zovele moslims de zuivere islam hadden
verlaten… Onbedoeld gevolg was dan ook een herleving van het
moslimfundamentalisme.
En van de kant van Israël? We zagen al dat de geschiedenis
van Jisraëel is verweven met de Bijbel/ de Tanach; maar ook dat het zionisme
een seculiere beweging was, wat Theodor Herzl, de grondlegger van het zionisme,
zelf schrijft.
Toch zijn er Joden voor wie het wel degelijk gaat om een
heilige oorlog. Zo is er een rabbijn die gebed gebruikt als wapen tegen
terroristentunnels; met succes, naar het schijnt.
Om het nog ingewikkelder te maken is er ook de gespannen
verhouding tussen joden en christenen, de afgelopen tweeduizend jaar. Dit heeft
ongetwijfeld bijgedragen aan de goedkeuring die Europese landen gaven aan de
stichting van Israël: het inlossen van een collectieve schuld.
De reden voor het Israëlische leger om paraat te staan, zou
je kunnen zeggen, heeft alleen te maken met bescherming van de Israëlische
burgers, maar de reden waarom de Joden juist naar Palestina zijn gegaan had een
historische reden met een voor velen geestelijke dimensie: in dít land moet de
Masjiach (Messias) (terug)komen, aldus de oude profeten, en daar moet Hij dan
ook worden verwelkomd door Zijn eigen volk. Dit is de reden waarom Joden vanuit
de hele wereld naar dit door moordaanslagen en oorlogsdreiging geteisterde land
stromen; en dit is de reden waarom vele 'kolonisten' juist kiezen voor het
wonen in één van de gewraakte 'nederzettingen': die grond maakt deel uit van
het Beloofde Land. De profeten zijn er echter duidelijk over: Jahweh kan pas in
gunst op Zijn volk neerzien (en de Masjiach zenden) als het zich bekeert (in
dat opzicht kan het een voorbeeld nemen aan de omringende Arabieren, van wie de
meesten hun godsdienst ernstig nemen). Pas na tesjoeva tot Jahveh en Zijn Gezalfde – Jesjoea' ben Davied – kan
Jisraëel weer volledig rekenen op Gods gunst en aanspraak maken op het Beloofde
Land.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten