Het Verenigd Koninkrijk, Canada, Australië, Frankrijk,
België, Luxemburg, Malta, Andorra en Monaco hebben deze week, in navolging van
verscheidene andere landen in de wereld die al eerder zover waren, een
Palestijnse staat erkend. En dat terwijl er nergens zoiets bestaat als een
Palestijnse staat (of het zou Jordanië moeten zijn: de meeste inwoners zijn van
Palestijnse afkomst, maar niet de regering). Door op dit moment dit politieke
gebaar te maken handelen genoemde landen stompzinnig, laf en onwettig.
1.
Laf (om niet te zeggen misdadig)
Door toe te geven aan de wensen van groeperingen die terreur
als middel inzetten laten ze merken dat terrorisme effectief is. Ieder die iets
wil bereiken bij genoemde landen zou dit dus kunnen proberen. Zeker
Mohammedanen moet je ter wille zijn, want die kunnen gevaarlijk wezen; ook als
ze oproepen tot stichting van een Palestijnse staat (van de Jordaan tot de
Middellandse Zee, dus finito Joodse staat en welkom zoveelste
Mohammedaanse).
2.
Stompzinnig
Er bestaat in de wereld niet iets dat ook maar in de verte
lijkt op een Palestijnse staat. Een staat moet namelijk voldoen aan drie
vereisten:
I.
Een afgebakende bevolking. Die is er in de
Palestijnse gebieden niet, want het overgrote deel van het aantal inwoners
heeft formeel een vluchtelingenstatus (raar maar waar).
II.
Een afgebakend territorium. De zogenaamde
Palestijnse staat bestaat uit twee delen: de Gazastrook, die duidelijk
afgebakend is, en de ‘Westelijke Jordaanoever’ (een naam die nog stamt uit de
tijd van de illegale Jordaanse bezetting, 1949-1967), die dat niet is, want
onder de Oslo-akkoorden onderverdeeld in een Palestijns deel, een Israëlisch
deel en een deel met gedeeld bestuur.
III. Een
eenheidsregering. Die is er duidelijk niet: de Gazastrook wordt (nog voor een
deel) bestuurd door Hamas, de ‘Westoever’ deels door de Palestijnse autoriteit
(voor zover die iets bestuurt) en deels door Israël (voor zover dat zich ermee
bemoeit).
3.
Illegaal
Het enige op dit moment geldende, bindende overeenkomst
betreffende de Palestijnse gebieden vormen de Oslo-akkoorden, die de stichting
van een Palestijnse staat alleen toestaan middels onderhandelingen. En die zijn
niet bepaald aan de orde.
(Deze
analyse is grotendeels ontleend aan gegevens van thinc.)
Hamas-topman Husam Badran, die verscheidene
zelfmoordaanslagen orkestreerde, legt het helder uit:
“De erkenning van een
Palestijnse staat is het resultaat van de ‘Al-Aqsa Vloed’-oorlog [de aanval
tijdens een Joods feest op 7 oktober 2023] en de standvastigheid van het
verzet.”
De ‘erkenning’ is koren op de molen van demonstranten als
deze (youtube.com/watch?v=pnLGyBj_6kY
vanaf 5:55):
“(…) wij steunen het verzet in
Gaza, in Jenin, in Toelkarem, in Libanon en Jemen. En wij zíjn het verzet, wij blijven
in verzet, totdat ons doel bereikt is. En dat is één staat, niet twee. Hoor mij
goed: een staat genaamd Falastin, met de hoofdstad Al-Quds!”
Het zit namelijk zo. Met de woorden van de vroegere
Palestijnse politicus Zoehair Mohsen:
“Tussen de Jordaniërs, Palestijnen, Syriërs,
en de Libanezen zijn geen verschillen. We maken allemaal deel uit van één
Arabische natie. Alleen om politieke redenen onderschrijven we onze Palestijnse
identiteit. Het is voor de Arabieren van nationaal belang om het bestaan van de
Palestijnen te verdedigen als tegenwicht tegen het zionisme. Het bestaan van
een afgescheiden Palestijnse identiteit is er alleen om tactische redenen. Het
stichten van een Palestijnse staat is een nieuw middel om onze strijd tegen Israël
voort te zetten.”
Hoe is het mogelijk dat Westerse landen zich hieraan
verbinden! Door steekpenningen, bedreigingen? De Britse politica Kemi Badenoch
laat zich echter niet meeslepen door de pro-Hamas-beweging:
“Deze beslissing zullen we
allemaal betreuren. Terrorisme wordt beloond zonder dat er voorwaarden aan
Hamas worden gesteld. Het laat gijzelaars wegkwijnen in Gaza en doet niets om
het lijden van onschuldige burgers in deze oorlog te verlichten.”
Betreuren, en wel hierom, legt Israël-kenner Raouf Leraar
ten slotte uit:
,,De oprichting van een
Palestijnse staat (…) zal de terreur juist erger maken. Waarom? Omdat de
terreurorganisaties (…) uit zijn op Palestina zonder Israël. Dus het oprichten
van een staat zal een eerste stap zijn.”
Het positieve punt in dit gebeuren is dat politieke
stellingnames de feiten op de grond niet veranderen.
