dinsdag 21 april 2015

Nederland, land der egoïsten

Klagen staat vrij

Crisis, de kranten stonden er bol van. Onze koopkracht staat onder druk, stel je voor… dat je maar één keer per jaar op vakantie zou kunnen of niet elk jaar nieuwe kleren kun kopen. Wat een geluk dat die akelige crisis eindelijk over lijkt te gaan. Kunnen we eindelijk weer zonder gewetensbezwaren geld uitgeven.
Nou ja, wel eerlijk zijn: we moeten wel af en toe mopperen op de boeren die veel te veel kippen of varkens in de stal houden of hun koeien niet meer naar buiten doen; of op politici die zich niet aan hun afspraken houden; op de politie die veel te hoge bekeuringen uitschrijft; op de Belastingdienst die een groot deel van je loon opeist; op al die immigranten die hierheen komen met hun rare cultuur en hier problemen veroorzaken; of op achterlijke gelovigen die proberen het aantal koopzondagen te beperken of roepen dat abortus moord is. Kortom: er valt nog genoeg te klagen, want zo lang niet iedereen zich aan onze superieure individuele standaarden houdt is Utopia nog niet gevonden.

Ik zeg "we", want ook ik ben een Nederlander en dus niet ongevoelig voor de westerse levenshouding. Want laten we wel wezen: wij hebben het hier in ons Luilekkerland toch maar goed voor elkaar. Alles binnen handbereik, alles kan, alles mag. Wee degene die het daar niet mee eens is. Wie het voor zijn geweten niet kan verantwoorden een homostel te trouwen moet worden ontslagen. Wie beledigingen niet langer kan aanhoren en wraak neemt krijgt pas echt de poppen aan het dansen. Als er een Afrikaans dorp wordt uitgemoord staat het in de krant en betuigen we misschien ons medeleven, maar als er een vliegtuig neerstort met Nederlanders erin kondigen we een nationale dag van rouw af.

Carrière maken is het hoogste doel, voor beide partners. Kinderen kunnen een poosje leuk zijn, maar staan het doel in de weg. Zeker een gehandicapt kind, of een kind dat zich aankondigt op een tijdstip dat slecht uitkomt. De oplossing is eenvoudig (zie vorige week): vermoord het; geen haan die ernaar kraait.

Intussen kan het ons niet schelen dat andere mensen last kunnen hebben van het lelijke geblaf en de smerige stront van onze hond of dat onze kat (zie volgende week) met mooie dode vogeltjes thuiskomt.
Als onze vermeende voedselveiligheid of gezondheid in het geding lijkt te komen roepen we moord en brand, want er gaat toch niets boven gezondheid. Het verlies van onze gezondheid is namelijk zo'n beetje de enige mogelijkheid om ons een rotleven te bezorgen; elders kun je nog verhongeren of op de pijnbank gelegd worden.

Wie de schoen past trekke hem aan.


1 opmerking: