Red de kostwinner!

Ik heb er al eerder een bijdrage aan gewijd, maar wat de afgelopen week in de krant stond over dit onderwerp noopt me er opnieuw op in te gaan. Het Nationaal Instituut voor Budgetvoorlichting (Nibud) maakt zich namelijk zorgen over de financiële positie van eenverdienersgezinnen met een inkomen tot vijfendertigduizend euro per jaar. En terecht, denk ik.

Door stijgende huurprijzen en door de afbouw van de overdraagbaarheid van de algemene heffingskorting – vaak denigrerend "aanrechtsubsidie" genoemd – komen de nog pakweg 87.000 betreffende gezinnen in de moeilijkheden: "Zij krijgen geen kwijtschelding van lokale lasten en krijgen geen zorg- of huurtoeslag. Als zij in een duurdere huurwoning wonen, een auto hebben, met het gezin op vakantie willen of als de kinderen lid zijn van een sport- of muziekvereniging, komen ze maandelijks al snel honderden euro’s tekort."

Voor de regering en D666 is de oplossing eenvoudig: geef het eenverdienersmodel op en ga als ouders beiden een betaalde baan zoeken. Of dat wel zo goed is voor de kinderen – althans in niet-materieel opzicht – doet er niet toe. Alleen de economie telt. Nee, ik vergis me – niet alleen de economie, maar ook en vooral de vrouwenemancipatie. Vrouwen mogen niet langer onderdoen voor mannen in de betaalde samenleving. Dat veel vrouwen die houding inmiddels moe zijn, dat de meeste vrouwenbladen inmiddels een veel vrouwelijker vrouw als ideaal hebben en dat steeds meer jongeren heil zien in een traditionele rolverdeling van man en vrouw is in de politiek kennelijk nog niet doorgedrongen. En áls het eenmaal zal doordringen kan het wel eens te laat zijn voor de gezinnen waar het oude ideaal hooggehouden wordt, waarin de man nog echt man en de vrouw nog voluit vrouw kan zijn. En dan zal waarschijnlijk blijken dat de klok helaas niet meer kan worden teruggedraaid.

Er is nóg een overweging die aandacht verdient. Door al die vrouwen op de arbeidsmarkt is het niet denkbeeldig dat je als man niet aan de bak kom. En zo kan het gebeuren dat je vrouw buitenshuis werkt en jij thuiszit om het huishouden te doen en op de kinderen te passen. Dat zijn beslist geen minderwaardige taken, maar ze passen van nature minder bij een man. Kijk naar de rolverdeling van man en vrouw wereldwijd alle eeuwen door, te beginnen bij natuurvolkeren waar de mannen jagen (en oorlogvoeren) en de vrouwen verzamelen en de kinderen verzorgen. De natuur – waar wij in het Westen veel te veel van vervreemd zijn geraakt – heeft de beide geslachten bedeeld met een verschillend talentenpakket. En maak mij niet wijs dat het voor de maatschappij in het algemeen en de opvoeding van de kinderen in het bijzonder niet uitmaakt als we dat negeren.

Juist in deze tijd, waarin kinderen steeds jonger via allerlei (digitale) kanalen uit hun beschermde omgeving worden gehaald, is een goede opvoeding in hun eerste jaren belangrijker dan ooit. En aandacht schenken aan de scheppingsorde zou de rusteloze samenleving wat van de broodnodige rust kunnen bieden.
Nu moet ik hierbij wel opmerken, dat, aangezien zorgtaken typisch vrouwelijk zijn, ik begrip kan opbrengen voor een moeder die ook een dag per week in de zorg werkt. Maar het zou wenselijk zijn als ze hiertoe niet werd gedwongen door van overheidswege veroorzaakte financiële omstandigheden, maar de vrijheid had zich als vrijwilligster in te zetten.

Jongere, als je nog waarden en normen heb raad ik je aan je te verzetten tegen de verloedering die de overheid ons opdringt. Jonge man, zoek desnoods een goed betaalde baan en leef sober, maar sta niet toe dat je lieve vrouw zich verlaagt tot pseudoman en de dingen waarin ze als vrouw bij uitstek goed is naar de tweede plaats schuift.