Jood onder de naties (3): Een schurkenstaat? [b]

Palestina is geen staat, dat ben ik met Nederland en de andere landen die de Palestijnse staat niet hebben erkend eens. De belangrijkste reden is dat het geen effectief centraal gezag kent, een juridische voorwaarde voor een staat; in de Gazastrook heeft Hamas (Chamaas) feitelijk de touwtjes in handen, en in het oostelijke gebied (een flink deel van het vroegere Judea en Samaria, nu de "Westoever" genoemd) heeft deels de Palestijnse Autoriteit (PA, o.l.v. Fatach), deels Israël de eindverantwoordelijkheid.

Het is maar goed dat de vele landen die Palestina als staat hebben erkend geen gelijk hebben, want dan zou het met recht een schurkenstaat zijn. Dat is een boude uitspraak, maar ik kan die onderbouwen.

Wat is een schurkenstaat? Laat me een definitie geven: "Een staat welks overheid misdadige en/ of terroristische onderdanen steunt in plaats van straft." Zoals we vorige week zagen voldoet Israël hieraan niet. Het staat echter buiten kijf dat het voor de leiding van de Palestijnen wel geldt. Dat Hamas een terroristische organisatie is, wordt alom erkend. Dat die de Palestijnen in de Gazastrook opruit tot aanslagen op Israëli's is minder bekend, maar even waar. En ook even waar is het dat de PA, ondanks dat het in het internationale spel een gunstige schijn ophoudt, in beginsel dezelfde mening is toegedaan. Hierover meer in deel 6.

Wat betreft de oorlogsmisdaden waarvan Israël wordt beschuldigd: het is duidelijk dat Hamas deze volop heeft begaan in de laatste Gaza-oorlog. Terwijl het Israëlische leger militair succes opofferde voor het voorkómen van burgerslachtoffers gebruikte Hamas burgers als menselijk schild, nota bene onder VN-dekking. Dit druist lijnrecht in tegen het internationaal oorlogsrecht. Het kan aan mij liggen, maar ík heb geen hiervan veroordeling gelezen van de kant van de PA. Vervolgens stuurt Israël cement voor wederopbouw naar Gaza, maar Hamas confisqueert meer dan negentig procent ervan voor de bouw van terroristische infrastructuur, zoals tunnels onder de Israëlische veiligheidsbarrière door.

Overigens is de bewering dat de Gazanen het slecht hebben een leugen, volgens Hamas.

Het is duidelijk dat het Palestijns terrorisme niet ophoudt zodra er een staat verwezenlijkt is, wat hoogstwaarschijnlijk het geval zal zijn met bijvoorbeeld de Koerdische PKK; volgens de Palestijnen onder leiding van Abbas is die staat er immers al, maar de aanslagen gaan onverminderd door. Het zal dan ook niet ophouden als de staat door alle landen ter wereld is erkend. Waarom dat zo is, daarover later. Eerst echter iets anders.

Jood onder de naties (3): Een schurkenstaat? [a]

De messenintifada in het land Israël lijkt geen VN-resolutie waard. Nog geen bestraffend woord is er vernomen uit de mond van de secretaris-generaal van deze organisatie. Heel opmerkelijk eigenlijk, vooral als je bedenkt dat bij elke vermeende misstap van Israël deze club klaarstaat om de Joodse staat te veroordelen, al meer dan zestig keer. Buitenproportioneel in vergelijking met het aantal keren dat landen waar mensenrechten met voeten worden getreden, zijn veroordeeld: China, Irak, Rusland, Pakistan, Somalië, Afghanistan en nog enkele boevenstaten, allemaal nul keer. Afgaand op deze cijfers moet Israël wel een beangstigend land zijn.

Aldus Pim van der Hoff, hoofdredacteur van het blad Israël Actueel. Wie heeft er gelijk? Is Israël werkelijk een beangstigend land?

"Een Joodse staat is per definitie discriminerend." Dat is waar als "discriminerend" neutraal betekent "onderscheid makend". Onderscheid maken de meeste staten op aarde, maar dat hoeft niet verwerpelijk te zijn. Israël is oorspronkelijk juist bedoeld als Joodse staat, terwijl het een rechtsorde kent die gelijkheid en vrijheid van godsdienst garandeert voor zijn inwoners.

"Arabieren worden achtergesteld t.o.v. Joden." Dit argument snijdt meer hout. Niet dat het wettelijk zo is, maar Arabische Israëli's hebben in de praktijk vaak minder kansen en aanzien dan Joodse Israëli's. Hetzelfde geldt overigens voor Messiasbelijdende joden. Vooral de Arabieren in de Palestijnse gebieden en inzonderheid de Gazastrook hebben het moeilijk; het is echter de vraag in hoeverre Israël hiervoor verantwoordelijk is. Zelf beweren ze een eigen staat te hebben en dus zou de leiding haar eigen onderdanen een goed leven moeten bieden. Voor Hamas heeft dat echter geen prioriteit, die investeert liever in terrorisme dan in een betere levensstandaard voor de Gazanen; sterker nog: er zijn aanwijzingen dat het arm houden van de Gazanen en andere Palestijnen een weloverwogen strategie is, evenals het in stand houden van Palestijnse vluchtelingenkampen in Jordanië en Libanon.

"De veiligheidsbarrière die Israël bouwt is een schande." Daar ben ik het niet mee eens. Er zijn in de wereld wel meer van dit soort muren en afrasteringen. De Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk bouwen ze zelfs om economische vluchtelingen buiten de deur te houden; Israël om terroristen buiten de deur te houden. Misschien zou hier en daar meer rekening kunnen worden gehouden met de plaatselijke bewoners, maar de veiligheidsbarrière op zich is zeker geen reden Israël een schurkenstaat te noemen.

"Palestijnen die Israël binnenkomen worden onderworpen aan vernederende controles." Dit kan waar zijn, en is misschien ook terechte kritiek. Maar bedenk wel dat de voortdurende dreiging van terrorisme de Israëlische politie extra voorzichtig moet maken. Het ligt dus gecompliceerd.

"Opgepakte terroristen worden gemarteld." Of dat waar is is moeilijk na te gaan, maar kan niet worden uitgesloten. Is marteling toegestaan als je weet dat daardoor een volgende dodelijke aanslag kan worden voorkomen? Ik neig naar "nee"; maar van een afstand is dat gemakkelijk te zeggen. Israël heeft vrijwel dagelijks met dit soort dilemma's te maken. Als het soms twijfelachtige praktijken toepast is het om de eigen burgers te beschermen, niet om een dictatoriaal bewind in het zadel te houden.

"Israël beging oorlogsmisdaden in de Gaza-oorlog van 2014." Vooraanstaande rechtsgeleerden en een internationale groep van hoge militairen en politici onderzochten deze beschuldiging. Hun conclusie: "Hun aanpak van de aanvallen is in overeenstemming met de wet en, in veel gevallen, nastrevenswaardig."

Nastrevenswaardig: Israël is een voorbeeld voor vele landen als het gaat om de inzet voor wereldvrede. Dat begon al door militaire inzet in de Tweede Wereldoorlog en is vandaag de dag sterker dan ooit: Israëlische ziekenhuizen behandelen gewonde Palestijnse kinderen gratis; als er ergens een ramp gebeurt stuurt Israël altijd een bovengemiddeld grote hulpmissie: Haïti (2010-heden), Japan en Turkije (2011), Filippijnen (2009 en 2013), Servië en Bosnië (2014), Nepal (2015).

Maar eerlijk is eerlijk: Israël beweert een fatsoenlijke, democratische en in de Bijbel gewortelde staat te zijn en daarmee boven zijn misdadige buurstaten te staan; dan moet het ook naar strengere maatstaven worden beoordeeld. Israël een schurkenstaat te noemen is echter zeer stellig niet eerlijk.

Jood onder de naties (2): Internationale aandacht

Zoals Joden over de hele wereld bekend zijn, zo is het kleine staatje Israël bovenmatig veel in het nieuws. Veelal in ongunstige zin, zeker de laatste jaren. Niet voor niets noemde Dershowitz Israël "de Jood onder de naties". Zoals in de Middeleeuwen een pestepidemie werd toegeschreven aan Joden die het drinkwater vergiftigd zouden hebben, zo beweerde Mahmoud Abbas – een voormalig KGB-agent, naar onlangs bleek – in een toespraak voor het Europees Parlement in juni dat Israëlische rabbijnen hun regering ertoe zouden hebben opgeroepen Palestijnse bronnen te vergiftigen. Zijn toespraak leverde hem een applaus op, maar het verhaal over de vergiftiging bleek een verzinsel te zijn.

Vredesbesprekingen tussen Israël en de Palestijnen kunnen een Nobelprijs opleveren, ook al ben je feitelijk een terrorist (Arafat). Israël heeft de twijfelachtige eer voortdurend op de agenda te staan van de Verenigde Naties (VN), en wordt aan de lopende band veroordeeld vanwege misdrijven tegen de menselijkheid. Er zijn zelfs al voorstellen gedaan Israëli's voor het Internationaal Strafhof te dagen (Spanje, Abbas).

Voorts is er de in de inleiding al aangehaalde BDS-beweging, waarover meer in het slot van deze reeks. Anderzijds zijn er vele uitgesproken Israël-vrienden die het steeds voor dat land opnemen, al zijn ze in de minderheid; en echt niet alleen Joden.

Verder subsidiëren westerse overheden organisaties die de Palestijnen ondersteunen; niet altijd de fraaiste, zo blijkt regelmatig.

Kortom, aandacht genoeg.

Woede en agressie, daaruit bestond steeds de aandacht voor Israël van Arabische kant, met een hoogtepunt bij de stichting van de staat Israël in 1948. Van de kant van het Westen was er in de eerste decennia vooral veel bewondering om het vermogen zich te verdedigen tegen zware Arabische aanvallen. De laatste jaren wordt echter de roep om een Palestijnse staat steeds sterker, en iedere handeling van Israël die verwezenlijking daarvan in de weg staat kan op luide kritiek rekenen. De verwijten zijn niet van de lucht. Beperking van godsdienstvrijheid, mensenrechtenschendingen, discriminatie, apartheid, kolonialisme, genocide... Voor sommigen is geen beschuldiging te gek. Zo bekritiseerde Marokko Israël in de Mensenrechtenraad van de VN voor de (her)bouw van een synagoge, terwijl het de vraag is of de verwoesting van synagogen in Jeruzalem (1948) en Gaza (2005) op evenveel afkeuring kon rekenen.

Op de vraag of de kritiek terecht is zullen we in de volgende afleveringen verder ingaan. Wel moet worden opgemerkt dat anti-Israël-berichten in de media door steeds meer haastwerk op de redacties niet altijd op waarheid berusten.

Opnieuw: hoekom? Dr Willem Ouweneel analyseerde het al enige jaren geleden als volgt:

Er zijn subjectieve en objectieve redenen voor het feit dat de media soms overmatig kritisch tegenover Israël staan. Subjectief: verholen antisemitisme, 'politieke correctheid' (die momenteel vereist dat men achter de 'arme Palestijnen' staat) en angst voor Palestijnse represailles. Objectief: Israël is een 'lastige steen'; de staat Israël en speciaal de 'bezetting' van de Westoever en de Golan worden gezien als een van de grootste bedreigingen voor de 'wereldvrede' (de balans tussen Oost en West) en voor de economische (olie!-)belangen die het Westen in het Midden-Oosten heeft.

In de Koude Oorlog liep de Israëlisch-Palestijnse kwestie evenwijdig aan het West-Oost-conflict: Amerika steunde Israël, Rusland de (Palestijnse) Arabieren. Echter, na de vliegtuigenactie op Amerikaans grondgebied in 2001 roepen de VS ineens ook om een Palestijnse staat. Geld en macht bepalen de Amerikaanse houding ten opzichte van het Midden-Oosten, concludeert Ouweneel. Terrorisme blijkt te lonen.

Jood onder de naties (1): Antisemitisme

De in Zeewolde woonachtige Feike ter Velde geeft taalles aan Syrische vluchtelingen. Bij hun eerste ontmoeting windt hij er geen doekjes om tegenover zijn islamitische cursisten: ,,Je moet twee dingen weten. Eén: ik ben christen, en dat steek ik niet onder stoelen of banken. Twee: ik ben een groot vriend van Israël, en dat steek ik evenmin onder stoelen of banken.” Ondanks die uitdagende taal zijn ze gebleven, die asielzoekers die paplepels vol jodenhaat hebben ingegoten gekregen. Ten minste voor een deel ten onrechte, zo vertelde één van hen zelf: op tv had ze gezien hoe gewonde Syrische vluchtelingen – die ongetwijfeld met de moed der wanhoop hun heil hadden gezocht voorbij de grens met ‘schurkenstaat’ Israël – in een Israëlisch ziekenhuis gratis werden verzorgd, in plaats van te worden vermoord zoals spreekster had verwacht.

De stroom asielzoekers uit Syrië en andere landen in het Midden-Oosterse oorlogsgebied brengen niet alleen huisvestingsproblemen mee en hun godsdienst de islam, maar ook jodenhaat. Hitler wordt volgens een Duitse krant vorig jaar door de helft van het aantal (geïnterviewde) Syriërs in Berlijn bewonderd.

Hoe is die haat tegen Joden ontstaan? Het blijft een raadsel, maar in de christelijke wereld heeft hun verwerping van Jezus de Nazarener (Jesjoea’ haMasjiach) en hun vijandschap tegen de eerste christelijke gemeenten kwaad bloed gezet en zijn de christenen zich gaan beschouwen als het uitverkoren volk van God in de plaats van Jisraëel (de vervangingstheologie). Mogelijk speelde in later tijden hun succes in de handel ook een rol. In elk geval zijn Joden de eeuwen door de gebeten hond geweest, met bloedige pogroms als gevolg, tot een hoogtepunt in de Tweede Wereldoorlog, de beruchte Sjoa (Hebreeuws voor "vernietiging") of Holocaust (verlatijnst Grieks voor "brandoffer") door Adolf Hitler, een demonische schurk die rassenwetenschap gebruikte om het Duitse volk te verheffen boven alle andere en het Semitische ras te verachten; vandaar "antisemitisme". Merkwaardig daarbij is dat die semietenhaat zich vrijwel uitsluitend uitte in de moord op Joden, terwijl Arabieren, ook van Noachs zoon Sjeem (Sem) afkomstig, hem daarin juist steunden.

In de Arabische wereld heeft het zionisme en vooral de stichting van de staat Israël de mohammedanen woedend gemaakt; daarover later meer. Feit is dat vele, zo niet de meeste, moslims vandaag de dag iedere Jood naar de hel wensen.

Ondanks de afkeer van de Sjoa die in het Westen nog heerst zijn er vandaag de dag tallozen die Joden verachten of haten. Alleen al in ons ‘beschaafde’ Nederland voorbeelden te over.

“Joden moet je doden.”

“Hamas! Joden aan het gas!”

“Samen verbranden we Joden, want Joden verbranden het best.” (Gescandeerd op eindexamenfeestje in Schijndel (ironisch: niet ver van het vroegere kamp Vught), waartegen geen van de omstanders protesteerde en waarna de directeur aangaf het weliswaar vervelend te vinden maar dat het toch een mooi feest was.)

Jodengrappen worden weer geaccepteerd, een leerkracht tekent een hakenkruis op het schrift van een Joods jongetje, een Jodin wordt de Hitlergroet gebracht. Soms worden Joden zelfs op straat in elkaar geslagen om het enkele feit dat ze Jood zijn. Gevolg: steeds meer Joden durven niet meer met een keppeltje op of anderszins als Jood herkenbaar de straat op. En dat in ons vrije West-Europa.

In zekere zin is het altijd zo geweest. Abraham Heschel stelde dat niet de gaskamers van Auschwitz miljoenen Joden hebben verbrand, maar door de eeuwen heen op hen afgevuurde woorden van vijandschap en haat. Vergeet daarbij ook onverschilligheid niet. Wegkijken als Joden beledigd of mishandeld worden maakt je medeschuldig. Edmund Burke zei: “All that is necessary for the triumph of evil is that good men do nothing.”

Joden voelen zich steeds onveiliger. Niet alleen in het antireligieuze Frankrijk, maar ook in Nederland. Voor een deel is dat een subjectief gevoel, aangewakkerd door mediaberichten, zoals rabbijn Van de Kamp benadrukt, maar het lijkt erop dat de toestand inderdaad grimmiger wordt. Steeds meer Joodse instellingen moeten worden beveiligd, de herinnering aan de vernietigingskampen vervaagt en de kritiek op Israël neemt toe.

Hoekom? Toen de Palestijnse leider Abbas vorig jaar Nederland bezocht werd hij met alle egards ontvangen; toen de Israëlische minister-president Netanjahoe dit jaar ons land met een bezoek vereerde bleven meerdere Kamerleden weg en de Turk Kuduz weigerde Netanjahoes uitgestoken hand. Reden? Hij was niet tegen Joden, maar tegen het Israëlische beleid ten aanzien van de Palestijnen. Toch werd zijn actie door allerlei figuren in ons land goedgekeurd zonder dat onderscheid.

Zelfs al zou je het onderscheid wel maken, is het dan gerechtvaardigd? Antizionisten maken zich volgens prof. Arnold Heertje schuldig aan collectief antisemitisme – Joden uitsluiten van een belangrijk recht: het recht op een eigen staat. Terecht?

Jood onder de naties (inleiding)

Met etiket – "Bezet"

1. Er is een land waarin technologie hoogtij viert. Een land waarin de emancipatiedrang zo ver is doorgeschoten dat ook vrouwen dienstplichtig zijn. In dat land wordt één op de vijf ongeboren kinderen vermoord en wordt een abortus provocatus door de staat betaald. Het is een grotendeels seculiere staat waarin atheïsten het gemakkelijker hebben dan bepaalde godsdienstige stromingen. Het is één van de weinige democratieën in een regio waar democratie naar het zich laat aanzien niet thuishoort, en is nauwelijks in staat zijn eigen bevolking een goede levensstandaard te bieden: in de hoofdstad leeft een derde deel van de bevolking onder de armoedegrens.

Boycot, desinvesteringen, sancties! Dat wordt door steeds meer mensen geroepen, met betrekking tot het bovengenoemde land. Ik snap dat wel, gezien de genoemde zaken. Technologie, vrouwenemancipatie, abortus, secularisme, democratie: stuk voor stuk verwerpelijke zaken.

2. Er is een land dat als bijna het enige in de regio godsdienstvrijheid garandeert voor zijn inwoners. Een land waarin de levensstandaard beduidend hoger is dan in zijn buurlanden. Dat land, de eerste vaste thuishaven voor een volk dat twintig eeuwen lang overal ter wereld bloedig is vervolgd, wordt als enige ter wereld vanaf het begin van zijn bestaan bedreigd met vernietiging. Het heeft voornamelijk vijanden, vooral in zijn onmiddellijke omgeving, die het geen ogenblik met rust laten. De VN is dat land opmerkelijk slechtgezind: ongeveer de helft van het totaalaantal resoluties ooit tegen een staat aangenomen is gericht tegen dat land.

Boycot, desinvesteringen, sancties! Dat wordt door steeds meer mensen geroepen; er is zelfs een heuse BDS-beweging in het leven geroepen die wereldwijd steeds meer aanhang krijgt en – opnieuw – gericht is tegen bovenbedoeld land. Het is namelijk hetzelfde land als onder 1; maar nu begrijp ik het niet meer.

Een boevenstaat moet het zijn, Israël. De BDS-beweging roert zich dan ook geducht en heeft in Europa al etikettering van levensmiddelen uit "de bezette gebieden" weten te bewerkstelligen. Het begin is er.

Onlangs overleed de Israëlische oud-president Shimon Peres, "de laatste der stichters van de staat Israël". Wordt het nu ook tijd die staat zelf ten grave te dragen? Of gaat dat te ver en moet het land worden opgedeeld in een Israëlische en een Palestijnse staat? Als je 'objectieve' media als Wikipedia moet geloven is dat al het geval. Waarom is er dan nog geen vrede, want die zou toch komen zodra de Palestijnen een eigen staat hadden? Kunnen we evenwel binnenkort het einde van de gewelddadigheden tegemoetzien, of zijn de Joden ál te schurkachtig? Wat zijn dat eigenlijk voor lui? En Palestijnen?

Wie zelfstandig (en kritisch) nadenkt merkt dat mensen elkaar vaak domweg napraten. Economische crisis. Calorieën zijn ongezond. Russen zijn slecht. Dat jurkje vind ik niet mooi, want het is uit de mode. Geloven in hemel en hel is niet meer van deze tijd. De SGP is een slechte partij, kijk naar het vrouwenstandpunt. Israël is een slecht land, kijk naar het nederzettingenbeleid.

Kom, laten we eens op onderzoek uitgaan. Het wordt tijd.