Kleren maken de vrouw

Bestaan er nog aantrekkelijke meisjes?

Kleren maken de vrouw. Op de deur van de dameskleedkamer staat een poppetje met een rokje – een vrouwtje.

"Kleren maken de vrouw" gaat tegenwoordig eerder op dan "kleren maken de man"; zeker voor wie het letterlijk opvat. Eerder heb ik hierover al het één en ander geschreven, maar omdat het toen zijdelings ter sprake kwam moesten er dingen blijven liggen.

“Waar kijk jij dan het eerste naar bij een vrouw?”

Deze vraag van mijn ploeggenoten bij de plantsoenendienst beantwoordde ik destijds tamelijk naïef, waarschijnlijk. “Nou… het hoofd, denk ik.” ‘t Gezicht, het haar. De kleren misschien ook.

Maar de meeste meiden en jonge vrouwen geven duidelijk te kennen dat er verder gekeken moet worden.

Die ziet er wel leuk uit. Alleen die spijkerbroek is jammer, maar verder is 't de moeite waard: lange blonde haren, mooie brede heupen, stevige benen… fraaie tekening, goed uier… tja, zo gaat dat.

Ergens op het internet vond ik een dubbelfoto van een aantrekkelijke vrouw van tweehonderd jaar geleden en eentje van nu. De eerste was een lieftallig meisje in een lange jurk van het kenmerkende model dat eeuwenlang geliefd was: met een strak bovenlijfje en een wijde rok. De tweede een hitsige hoer op naaldhakken, met geverfde lippen, een geruite panty en een kort rokje of broekje (dat was op de foto niet goed te zien).

Het valt me op dat vele, zo niet de meeste moeders hun dochtertje(s) leuker kleden dan zichzelf. Vanaf de tienerleeftijd wordt de kleding saai, nietszeggend, onvrouwelijk. In grote delen van Nederland komen dan ook geen echte meisjes meer voor; het spijt me dat ik het schrijven moet. En van de weinige meisjes die er nog zijn draagt vandaag de dag de helft – zeker de vijftien- tot twintigjarigen in het winterhalfjaar – zo'n zwarte legging met bijpassend ik-schaam-me-ervoor-dat-ik-een-meisje-ben-rokje.

Bestaan er eigenlijk nog aantrekkelijke meisjes? Ja, maar ze zijn uiterst zeldzaam geworden. "Eén uit een stad, twee uit een geslacht" in het gunstigste geval.

Kleding (en haardracht) bepaalt of iemand man, vrouw of twijfelgeval is, dat is mijn standpunt.

Er zijn de twee uitersten: enerzijds onthullende kleding die de aandacht op het lichaam richt en anderzijds kleur- en vormeloze, verhullende kleding. Maar er is ook een middenweg, die de twee deugden zedigheid en schoonheid verenigt, namelijk sierlijke kleding: zwierige lange rokken, folkloredansjurken… de mogelijkheden zijn er, alleen de moed ontbreekt.

Mannelijke geurtjes

Wie kent ze niet, de reclames voor deodorant, parfum, aftershave en dergelijke? Stoere kerels die trots zijn op dure geurtjes. Klinkt voor mij als een tegenstrijdigheid. Alsof je net zo'n flinke vent wordt als de reclameman door zijn merk luchtjes te kopen. Daar zit een luchtje aan…

Een man die parfum gebruikt – net zoiets als een adelaar die bosbessen eet.

Bovendien zijn die zogenaamd mannelijke luchtjes ook nog eens vreselijk chemisch. Misschien komen zulke luchtjes mannelijk over voor de vrouw van een chemisch fabrikant, maar voor mij in elk geval niet. Mannelijke geuren, dat zijn bijvoorbeeld sigaren- en pijprook, smeerolie, zaagsel, koeienmest, de geur van het vrije veld; en zelfs zweetgeur (al behoor ik ook niet bij de liefhebbers daarvan). Onder andere aan zulke natuurlijke geuren moet je een echte man kunnen herkennen.

Kortom, wat de reclame en de belhamels van de groep je ook mogen voorspiegelen, geurtjes uit een flesje of spuitbus zijn vrouwelijk. Of verwijfd.

Israël en de Palestijnen (slotopmerkingen)

Einde Palestijnen?

De bijdrage van vorige week zorgde voor een flinke discussie op Refoweb. Naar aanleiding daarvan een kort vervolg op het betoog; eigenlijk niet meer dan een paar opmerkingen, want het laatste woord is over deze ingewikkelde kwestie voorlopig niet gezegd en dat pretendeer ik dan ook niet te doen.

"Ik zou zeggen: Als het zo eenvoudig is, vertaal het in het Engels en mail het naar Kerry; Bibi en Abbas.
Of is deze blogspot wellicht toch een uitermate amateuristische symplificatie van het M.O.-probleem?"

Elke beschouwing van de kwestie in minder dan 10.000 woorden is noodzakelijk een simplificatie. Verregaande vereenvoudiging, dat is zeker de oplossing van Andrew Klavan, hoe schitterend fantastisch ook.

Ik blijf van mening dat de oplossing die ik uiteenzette één van de meest kanshebbende is, ware het niet dat het geboortecijfer van Arabieren beduidend hoger ligt dan van (verwesterde) Israëli's en dat de eersten zodoende in een verenigde staat binnen afzienbare tijd het numerieke overwicht kunnen hebben en dus de macht kunnen overnemen. Om dit te voorkomen moeten de Israëlische vrouwen zich minder richten naar westerse maatstaven, en geboortebeperking afwijzen. Goed. Intussen heeft Israël dan wel de kans te bewijzen het beste voor te hebben met ál zijn onderdanen, zoals nu de Israëlische Arabieren reeds ervaren.

Alleen de westerse wereld staat voor de zoveelste keer in de geschiedenis vijandig tegenover de Joden; het lijkt een wetmatigheid. Jy staan alleen in die land van melk en heuning – dat geldt misschien de Afrikaner, maar zeker de Israëli.

Het is me werkelijk een raadsel hoe dat komt; dat bijvoorbeeld de schuld van de armoede in de Palestijnse gebieden bij Israël wordt gelegd, ondanks de onophoudelijke stroom hulpgoederen vanuit het ook niet rijke Israël naar Gaza.

Voor een deel zou het als volgt te verklaren zijn, meent ene Timon Dias…

"Wat mijn studiegenoten betreft, kan ik hier toch altijd wel begrip voor opbrengen. Feit is nu eenmaal dat het bekritiseren van Israel de kans veel groter maakt op een date met die links-leunende moreel superieure mooie meisjes waaruit je sociale antropologie klassen bestaan, dan te suggereren dat het voortduren van het conflict in zijn essentie wellicht toch niet Israel’s schuld is. Een kwestie van prioriteiten."

Misschien evenwel zit er werkelijk meer achter – een andere dimensie, een hogere macht die partij gekozen heeft. Als dat zo is haalt politiek, in welke vorm dan ook, weinig uit en is de kans op een vreedzame oplossing nihil, want een oorlog in de geestelijke dimensie zal, zo voorspellen de oude profeten, zijn parallel hebben in de drie-dimensionale wereld.

Toch kan het nog interessant worden als de vermoedens dat de meeste Palestijnen van Joodse afkomst zijn juist blijken. Want "it is extremely revolutionary to tell people that their worst enemies are actually their brothers". Maar Israël mag gewoon niet bestaan. Een kwestie van prioriteiten.

Oplossing voor het Palestijnenprobleem

4 mei. Salafistische moslims komen samen voor herdenking van de slachtoffers van de "schaduwholocaust" die door Israël gepleegd zou zijn; de slachtoffers: Palestijnen. Die arme tweede-rangs-Arabieren zitten al tientallen jaren bijna letterlijk in de verdrukking, dicht opeengepakt in Gaza, weggeschopt door de Arabische wereld en Israël, veelal levend onder armoedige omstandigheden en bovendien stelselmatig volgestopt met Israël-haat, van thuis tot op school tot op straat en in de media.

4 mei. Europeanen komen samen voor herdenking van de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog: soldaten, burgers, communisten, homo's, zigeuners (of worden die vergeten?) en ja, ook Joden; miljoenen. Dat zijn we moreel nog wel verplicht, maar daar houdt de sympathie voor het Joodse volk voor de meeste moderne Europeanen wel mee op. Want zoals Israël die arme Palestijnen onderdrukt, dat lijkt nergens op…

± 1040 v. Chr. Koning Sja'ul sticht de eerste staat Jisraëel, die door zijn opvolger Davied wordt uitgebreid en versterkt, met Jerusjaleem als nieuwe hoofdstad. Tot tweemaal toe wordt aan het bestaan van deze staat een einde gemaakt, de laatste in 70 n. Chr., maar in het land blijven Israëlieten wonen.

1920. Op de Conferentie van San Remo wordt de basis gelegd voor de nieuwe staat Israël, die in 1948 in het leven wordt geroepen.

1967. Egypte, Jordanië en Syrië vallen Israël binnen; dat slaat terug en verovert Sinaï, Golan, Gazastrook en Judea + Samaria ('Westelijke Jordaanoever'; zoiets als "Utrecht aan zee"). In daaropvolgende akkoorden stemt Israël ermee in deze gebieden weer op te geven, in ruil voor vrede. Israël voldoet in de komende jaren voor een groot deel aan die verplichtingen, maar de Palestijnen blijken niet bereid tot concessies. Israël is en blijft het enige land ter wereld (en het Joodse volk het enige volk) dat voortdurend met volledige vernietiging wordt bedreigd.

1993. In Noorwegen vinden onderhandelingen plaats tussen Israëlische en Palestijnse vertegenwoordigers, die uitmonden in de Oslo-akkoorden, die onder meer het betwiste deel van Judea en Samaria verdelen in verschillende zones en bepalen dat kwesties als grenzen, vluchtelingen, nederzettingen en Jeruzalem enkel via onderhandelingen mogen worden beslecht. Maar vervolgens eisen de Palestijnen dat Israël stopt met de bouw van nederzettingen (in zone C: Onder bestuur van de regering van Israël) alvorens te willen onderhandelen. Intussen nemen de VN de ene anti-Israëlresolutie na de andere aan, terwijl anderzijds het seculiere Israël zich beroept op bijbelse landbeloften. En elke keer lopen de onderhandelingen weer vast.

Plotseling wordt de oplossing voor het conflict op een presenteerblaadje aangereikt: Abbas dreigt de Palestijnse Autoriteit op te heffen; eind april 2014. Overigens niet voor het eerst. Maar Israël aarzelt. Durft het de verantwoordelijkheid niet aan?

Natuurlijk, de eerste tijd zal het er niet rustiger op worden en de voortdurend door Palestijnse raketten bedreigde Israëlische bevolking zal niet meteen rust krijgen. Maar dit is de kans van je leven, Israël! Maak er geen misbruik van en neem de verantwoordelijkheid ook de Palestijnse bewoners een goed bestaan te bieden een stap te zetten in de richting van blijvende vrede in het heilige land.

Ben ik zo'n idealistische dromer als ik me een Israëlische staat voorstel zonder happen eruit en zonder dreiging van Palestijnse terroristenorganisaties omdat de Palestijnen, Arabieren, Druzen, samaritanen, joden, christenen, negers en wie er allemaal nog meer mogen wonen, in vrede samenleven? De enigen die dit ideaalbeeld in de weg staan zijn uiteindelijk de Arabische fanatici die met hun onbegrijpelijk buitenproportionele jodenhaat velen in ieder land in het Midden-Oosten en daarbuiten ophitsen dit niet toe te staan.

En daarom moet er nog heel wat gebeuren; onder de Palestijnen moet een Ghandi of Mandela opstaan die jodenhaatzaaiende schoolboeken, radio- en tv-programma's en terreurnetwerken de wereld uit helpt. En in Europa mensen die hier het antisemitisme (wie weet nog dat daar strikt genomen ook Arabierenhaat onder valt?) tot bedaren brengen en ook de Nederlandse media zuiveren van jodenhaat.

Het zou me niet verbazen als Israël dan bereid is de 'Palestijnen' als volwaardige staatsburger te aanvaarden (zoals nu al het geval is met Arabieren in andere delen van Israël), inclusief hun godsdienst en alles wat daarbij hoort – alles, behalve de vorm van godsdienstfanatisme die pas doet rusten als de gehele wereld, en in het bijzonder een heilige plaats als Jeruzalem, met geweld vrij gemaakt is van alles wat niet mohammedaans is.