Onlangs heeft de Nigeriaanse terreurorganisatie Boko Haram opnieuw
kinderen ontvoerd. De schurken schuwen geen middel om hun doel te bereiken: een
islamitische staat vestigen. Inmiddels lijkt Boko Haram zich te laten
inspireren door de tot voor kort als ISIS bekende Syrische rebellengroep die hetzelfde
doel zelfs als naam voert. Die laat het niet bij platbranden van sjiitische
moskeeën en het afslachten van sjiitische, alevitische en vrijzinnige
medemoslims, maar heeft ook geen moeite met verkrachtingen, iets wat ik niet
kan rijmen met een "heilige oorlog".
Nu kun je je misschien voorstellen dat mensen zozeer
overtuigd zijn van het gelijk van hun godsdienst dat ze er oorlog voor over
hebben, opdat als het doel is bereikt heel de wereld in vrede zal kunnen leven
en de gunst van God verwerven; zo bezien zou het zelfs een liefdadigheidswerk
zijn op de lange termijn; en daarnaast, wie zijn wij om de Arabische ziel te
doorgronden? Maar een god die de barbaarse middelen kan waarderen die zijn
volgelingen tewerkstellen om zijn rijk uit te breiden zoals Boko Haram, IS en
soortgelijke organisaties doen zal ik nooit kunnen aanbidden. Vele mohammedanen
kunnen mij dat nazeggen; doch het is de vraag hoe houdbaar hun stelling is
vanuit de Qoran bezien. Dat is echter een ingewikkelde discussie die ik nu niet
aanga.
Het gaat me om iets anders.
Niet alleen in Nigeria, maar bijvoorbeeld ook op de
Filippijnen (Mindanao) en eerder in Indonesië vallen gewelddadige moslims
christelijke dorpen aan. Het doel is bekend. En hoe reageren de christenen?
Door zoals Jezus hen leerde "degene die hen op de wang slaat de andere
wang toe te keren"; concreet: vluchten en zodra het mogelijk is terug te
keren, maar hoe dan ook lijdzaam te zijn en niet terug te vechten. Buitengewoon
dapper, en (opnieuw:) wie zijn wij om van afstand te zeggen wat de vervolgden
daar moeten doen? En toch ben ik ervan overtuigd dat het beter zou zijn als ze
zich verdedigden. Niet zoals de christenen in Congo en de Centraal-Afrikaanse
Republiek die hun aanvallers met gelijke munt terugbetalen en zelf dorpen gaan uitmoorden;
maar een muur vormen om de oprukkende islamitische vloedgolf te keren.
Zouden er nog Waldenzen zijn geweest zonder Gianavel, de
heldhaftige boer uit Rorà die opstond om zijn lijdzame volk te beschermen toen
het in 1655 met volledige uitroeiing werd bedreigd? En wat zou er geworden zijn
van het protestantisme in de Nederlanden zonder de Opstand onder leiding van
Willem de Zwijger, Maurits en Frederik Hendrik? Het is niet ondenkbaar dat het,
evenals in het aan dezelfde koning Filips II toebehorende Spanje, volledig zou
zijn uitgeroeid.
De moed van de bedreigde christenen die weigeren naar de
wapens te grijpen is bewonderenswaardig, maar het ware te wensen dat ze in
plaats daarvan zouden samenwerken met hun landsregering (in geval van een niet-islamitische
staat) om het oprukkende islamisme te keren. Want naar mijn bescheiden mening
is niemand gebaat bij een islamitisch Afrika.
Misschien is in Syrië en Irak vluchten de enige
mogelijkheid, maar niet in Indonesië, de Filippijnen en Afrika. Hou jou lyn en staan jou man! Dis hier waar
ons hul kan keer!