Israël en de Palestijnen (slotopmerkingen)

Einde Palestijnen?

De bijdrage van vorige week zorgde voor een flinke discussie op Refoweb. Naar aanleiding daarvan een kort vervolg op het betoog; eigenlijk niet meer dan een paar opmerkingen, want het laatste woord is over deze ingewikkelde kwestie voorlopig niet gezegd en dat pretendeer ik dan ook niet te doen.

"Ik zou zeggen: Als het zo eenvoudig is, vertaal het in het Engels en mail het naar Kerry; Bibi en Abbas.
Of is deze blogspot wellicht toch een uitermate amateuristische symplificatie van het M.O.-probleem?"

Elke beschouwing van de kwestie in minder dan 10.000 woorden is noodzakelijk een simplificatie. Verregaande vereenvoudiging, dat is zeker de oplossing van Andrew Klavan, hoe schitterend fantastisch ook.

Ik blijf van mening dat de oplossing die ik uiteenzette één van de meest kanshebbende is, ware het niet dat het geboortecijfer van Arabieren beduidend hoger ligt dan van (verwesterde) Israëli's en dat de eersten zodoende in een verenigde staat binnen afzienbare tijd het numerieke overwicht kunnen hebben en dus de macht kunnen overnemen. Om dit te voorkomen moeten de Israëlische vrouwen zich minder richten naar westerse maatstaven, en geboortebeperking afwijzen. Goed. Intussen heeft Israël dan wel de kans te bewijzen het beste voor te hebben met ál zijn onderdanen, zoals nu de Israëlische Arabieren reeds ervaren.

Alleen de westerse wereld staat voor de zoveelste keer in de geschiedenis vijandig tegenover de Joden; het lijkt een wetmatigheid. Jy staan alleen in die land van melk en heuning – dat geldt misschien de Afrikaner, maar zeker de Israëli.

Het is me werkelijk een raadsel hoe dat komt; dat bijvoorbeeld de schuld van de armoede in de Palestijnse gebieden bij Israël wordt gelegd, ondanks de onophoudelijke stroom hulpgoederen vanuit het ook niet rijke Israël naar Gaza.

Voor een deel zou het als volgt te verklaren zijn, meent ene Timon Dias…

"Wat mijn studiegenoten betreft, kan ik hier toch altijd wel begrip voor opbrengen. Feit is nu eenmaal dat het bekritiseren van Israel de kans veel groter maakt op een date met die links-leunende moreel superieure mooie meisjes waaruit je sociale antropologie klassen bestaan, dan te suggereren dat het voortduren van het conflict in zijn essentie wellicht toch niet Israel’s schuld is. Een kwestie van prioriteiten."

Misschien evenwel zit er werkelijk meer achter – een andere dimensie, een hogere macht die partij gekozen heeft. Als dat zo is haalt politiek, in welke vorm dan ook, weinig uit en is de kans op een vreedzame oplossing nihil, want een oorlog in de geestelijke dimensie zal, zo voorspellen de oude profeten, zijn parallel hebben in de drie-dimensionale wereld.

Toch kan het nog interessant worden als de vermoedens dat de meeste Palestijnen van Joodse afkomst zijn juist blijken. Want "it is extremely revolutionary to tell people that their worst enemies are actually their brothers". Maar Israël mag gewoon niet bestaan. Een kwestie van prioriteiten.