Oplossing voor het Palestijnenprobleem

4 mei. Salafistische moslims komen samen voor herdenking van de slachtoffers van de "schaduwholocaust" die door Israël gepleegd zou zijn; de slachtoffers: Palestijnen. Die arme tweede-rangs-Arabieren zitten al tientallen jaren bijna letterlijk in de verdrukking, dicht opeengepakt in Gaza, weggeschopt door de Arabische wereld en Israël, veelal levend onder armoedige omstandigheden en bovendien stelselmatig volgestopt met Israël-haat, van thuis tot op school tot op straat en in de media.

4 mei. Europeanen komen samen voor herdenking van de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog: soldaten, burgers, communisten, homo's, zigeuners (of worden die vergeten?) en ja, ook Joden; miljoenen. Dat zijn we moreel nog wel verplicht, maar daar houdt de sympathie voor het Joodse volk voor de meeste moderne Europeanen wel mee op. Want zoals Israël die arme Palestijnen onderdrukt, dat lijkt nergens op…

± 1040 v. Chr. Koning Sja'ul sticht de eerste staat Jisraëel, die door zijn opvolger Davied wordt uitgebreid en versterkt, met Jerusjaleem als nieuwe hoofdstad. Tot tweemaal toe wordt aan het bestaan van deze staat een einde gemaakt, de laatste in 70 n. Chr., maar in het land blijven Israëlieten wonen.

1920. Op de Conferentie van San Remo wordt de basis gelegd voor de nieuwe staat Israël, die in 1948 in het leven wordt geroepen.

1967. Egypte, Jordanië en Syrië vallen Israël binnen; dat slaat terug en verovert Sinaï, Golan, Gazastrook en Judea + Samaria ('Westelijke Jordaanoever'; zoiets als "Utrecht aan zee"). In daaropvolgende akkoorden stemt Israël ermee in deze gebieden weer op te geven, in ruil voor vrede. Israël voldoet in de komende jaren voor een groot deel aan die verplichtingen, maar de Palestijnen blijken niet bereid tot concessies. Israël is en blijft het enige land ter wereld (en het Joodse volk het enige volk) dat voortdurend met volledige vernietiging wordt bedreigd.

1993. In Noorwegen vinden onderhandelingen plaats tussen Israëlische en Palestijnse vertegenwoordigers, die uitmonden in de Oslo-akkoorden, die onder meer het betwiste deel van Judea en Samaria verdelen in verschillende zones en bepalen dat kwesties als grenzen, vluchtelingen, nederzettingen en Jeruzalem enkel via onderhandelingen mogen worden beslecht. Maar vervolgens eisen de Palestijnen dat Israël stopt met de bouw van nederzettingen (in zone C: Onder bestuur van de regering van Israël) alvorens te willen onderhandelen. Intussen nemen de VN de ene anti-Israëlresolutie na de andere aan, terwijl anderzijds het seculiere Israël zich beroept op bijbelse landbeloften. En elke keer lopen de onderhandelingen weer vast.

Plotseling wordt de oplossing voor het conflict op een presenteerblaadje aangereikt: Abbas dreigt de Palestijnse Autoriteit op te heffen; eind april 2014. Overigens niet voor het eerst. Maar Israël aarzelt. Durft het de verantwoordelijkheid niet aan?

Natuurlijk, de eerste tijd zal het er niet rustiger op worden en de voortdurend door Palestijnse raketten bedreigde Israëlische bevolking zal niet meteen rust krijgen. Maar dit is de kans van je leven, Israël! Maak er geen misbruik van en neem de verantwoordelijkheid ook de Palestijnse bewoners een goed bestaan te bieden een stap te zetten in de richting van blijvende vrede in het heilige land.

Ben ik zo'n idealistische dromer als ik me een Israëlische staat voorstel zonder happen eruit en zonder dreiging van Palestijnse terroristenorganisaties omdat de Palestijnen, Arabieren, Druzen, samaritanen, joden, christenen, negers en wie er allemaal nog meer mogen wonen, in vrede samenleven? De enigen die dit ideaalbeeld in de weg staan zijn uiteindelijk de Arabische fanatici die met hun onbegrijpelijk buitenproportionele jodenhaat velen in ieder land in het Midden-Oosten en daarbuiten ophitsen dit niet toe te staan.

En daarom moet er nog heel wat gebeuren; onder de Palestijnen moet een Ghandi of Mandela opstaan die jodenhaatzaaiende schoolboeken, radio- en tv-programma's en terreurnetwerken de wereld uit helpt. En in Europa mensen die hier het antisemitisme (wie weet nog dat daar strikt genomen ook Arabierenhaat onder valt?) tot bedaren brengen en ook de Nederlandse media zuiveren van jodenhaat.

Het zou me niet verbazen als Israël dan bereid is de 'Palestijnen' als volwaardige staatsburger te aanvaarden (zoals nu al het geval is met Arabieren in andere delen van Israël), inclusief hun godsdienst en alles wat daarbij hoort – alles, behalve de vorm van godsdienstfanatisme die pas doet rusten als de gehele wereld, en in het bijzonder een heilige plaats als Jeruzalem, met geweld vrij gemaakt is van alles wat niet mohammedaans is.