Afgelopen april verscheen in het populair-wetenschappelijke
tijdschrift Weet een artikel van
geneticus dr P. Borger getiteld "De oertijdcode".
Op zaterdagavond 17 december 1988 kwam de Zwitserse tv met
een opmerkelijk verhaal. Chemicus Guido Ebner en zijn assistent Heinz Schürch
toonden een Tongvaren, maar dan zo groot als alleen bekend uit steenkool. Hoe
kwamen ze daaraan? Wel, zelf gekweekt door sporen van Mannetjesvaren bloot te
stellen aan een elektromagnetisch (elektrostatisch) veld. Op diezelfde wijze
hadden ze maïsplanten gekweekt met 10-12 kolven per stengel (i.p.v. de
gebruikelijke 1-3), die beter bestand waren tegen ziekten. En niet alleen
planten; ook hadden ze eitjes van de Regenboogforel in het elektrostatische
veld gelegd, met als uitkomst een forel die groter, schuwer, sterker en wilder
was en een net als een zalm een vooruitstekende onderkaak bezat – kortom: een
al 150 jaar uitgestorven oerforel. Opmerkelijk was verder dat de 'nieuwe
oersoorten' na 3 of 4 generaties hun bijzondere kenmerken weer verloren en
'terugvielen' in de gewone Mannetjesvaren, Maïs dan wel Regenboogforel.
De scheikundigen hadden destijds geen verklaring voor de
waarnemingen, maar gingen door met hun kweekproeven, waarvoor hen patent werd
verleend (tot 1999), maar na een paar jaar verdween om onduidelijke redenen de
aandacht voor het verschijnsel. Toch bleven de opvolgers
van Ebner en Schurch hun ontdekkingen zien als veelbelovend en verantwoord
alternatief voor genetische manipulatie en gewasbeschermingsmiddelen.
Borger verklaart de bevindingen als "epigenetische regulatie
van genexpressie": de DNA-sequentie zelf verandert niet, maar de wijze
waarop die tot uitdrukking komt verandert; simpel gezegd: er komt een andere
verdeling van welke genen 'aan' staan (dus invloed uitoefenen) en welke 'uit'
staan. Vermoedelijk zijn transposons (kleine stukjes DNA die kunnen
verspringen) of vergelijkbare variatie-inducerende genetische elementen hiervoor
verantwoordelijk. Hoe de activiteit van transposons precies wordt beïnvloed
door elektrische velden is nog niet bekend, maar wel weten we dat hun
activiteit wordt verhoogd door UV en andere straling, wellicht ook door
straling van een magnetron. Tot zover Borger.
Een vrij lange uitweiding, maar een ook voor het
graancirkelfenomeen interessante, omdat die een verklaring kan bieden voor de kweekproeven
van Sjaak Damen en daarmee een elektromagnetisch element in het gebeuren
bevestigt, een verklaring die (zoals gezegd) door Haselhoff werd aangedragen en
aansluit op het werk van Burke, Levengood en Talbott (BLT Research Team,
Michigan), de eersten die wetenschappelijk onderzoek deden naar biofysische
afwijkingen van graancirkelplanten.
Er is echter nog een andere verklaring, die wordt verdedigd door
Terence Meaden en anderen van het BLT Research Team: de plasmavortextheorie. Plasma is de
vierde fase naast vast, vloeibaar en gasvormig: geïoniseerd. "Vortex"
is het Engelse woord voor "werveling". Onder bepaalde omstandigheden
kan plasma (elektrisch geladen lucht) in de atmosfeer (bijvoorbeeld in de
ionosfeer) gaan wervelen, en naar beneden stoten. Dit gaat gepaard met sterke
energie: een magnetisch veld en een soort microgolven. Volgens de theorie zou
deze energie, wanneer zo'n wervelende plasmakolom naar het aardoppervlak stort,
in een graanveld de gevonden veranderingen teweegbrengen: in het klein de
buiging van graanstengels, vergrote of ontplofte knopen en soms verschroeide
aren en andere sporen van hitte, alsmede een middels een redoxtest meetbare
hoge concentratie vrije radicalen in de ('getraumatiseerde') planten; en in het
groot de cirkels en andere structuren. Ook de vaak in graancirkels gevonden
hoge concentraties meteorietstof (tot een factor 800 van wat gebruikelijk is)
kunnen zo verklaard worden als meebracht vanuit de ionosfeer.
Janet Ossebaard combineert de twee theorieën als volgt:
Samenvattend kan gesteld worden dat – volgens de huidige
wetenschappelijke theorie – het overgrote deel van de graancirkels worden
gevormd door elektromagnetische puntbronnen die vrijkomen op het moment dat een
plasmavortex (met een sterk elektromagnetisch veld en andere energievormen
verwant aan microgolven maar tot op heden ongeïdentificeerd) vanuit de ionosfeer
het aardoppervlak raakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten