Werkende moeders vs. echte moeders

"Uitsterven dreigt voor de kostwinner" kopten de kranten al in 1999. De mannelijke kostwinner, die eeuwenlang het inkomen voor zijn gezin had bijeengebracht terwijl zijn vrouw thuis voor de kinderen zorgde en het huishouden bestierde, was toen al in de minderheid. En die ontwikkeling heeft zich voortgezet, aangemoedigd door de overheid.

Prefereerde in 2001 nog een kwart van het aantal middelbare-schoolmeiden een kostwinner als man, elf jaar later was het: óf evenveel betaald werken, óf in deeltijd.

Tja, die deeltijdbanen, die hebben de overheid wel een beetje de voet dwars gezet, want het streven was: iedereen, vran of mouw, 32 uur per week werken, terwijl kinderopvang de afwezige ouders vervangt. Dat de meeste werkgevers niet zitten te wachten op deeltijdwerksters en dat er door die laatsten mannen werkloos thuiszitten – een kniesoor die daarop let.

De kop boven dit stukje is natuurlijk misleidend. Een echte moeder werkt ook, maar dan vooral onbetaald en binnenshuis. De Griekse wijsgeer Xenophon wees er al op dat dit aansluit bij de aard van de vrouw, die een heel andere is dan die van de man. Dat dit inzicht juist was bewezen vele eeuwen en (vrijwel) alle rassen en culturen ter wereld. Maar de Culturele Revolutie, een verschijnsel van de laatste fase van onze Avondlandse beschaving, was erop uit alles op zijn kop te zetten. Feministen en liberalen voorop, en de rest van de maatschappij er meer of minder geestdriftig achteraan, behoudende christenen het laatst.

Onder deze omstandigheden is het verfrissend eens te luisteren naar iemand als professor Martin van Creveld, die echte mannen node mist in de westerse samenleving. "Gelijkheid van mannen en vrouwen die erop neerkomt dat vrouwen een „imitatieman” willen worden en hetzelfde soort werk willen doen, is aan hem niet besteed. Dat noemt hij „dom en vernederend”," zo citeert Evert van Vlastuin hem in een recent artikel in het Reformatorisch Dagblad.

SGP-lijsttrekker Kees van der Staaij schreef in 1999: "Het is goed om de mythe te ontzenuwen dat betaalde arbeid altijd zou leiden tot een vollere en rijpere ontplooiing van de persoonlijkheid." En: "Politiek is niet neutraal. De jacht op de kostwinner bedreigt uiteindelijk het gezinsleven."

En zo denken standvastige SGP'ers als hij er nog steeds over. Maar het grootste deel van hun achterban inmiddels niet meer. Niet alleen in de 'wereld', maar ook onder refojongeren is de mannelijke kostwinner een zeldzaamheid geworden. Hoeveel twintigsters stoppen met werken nadat ze een kindje hebben gekregen? Zodra na een week of wat het verlof is afgelopen gaan ze weer aan de bak, bij voorkeur drie dagen per week. Het kind laten ze achter bij oma, die nog wél elke dag thuis is. Een nadeel is wel dat borstvoeding dan wat lastig wordt, dus velen besluiten daar dan ook maar mee op te houden. Dat borstvoeding (zowel de moedermelk als het lichamelijke contact) voor de ontwikkeling van het kind veel beter is dan flesvoeding weegt niet op tegen het extra geld dat de moeder kan binnenbrengen door buitenshuis te blijven werken. Stel je voor dat je een jaar niet op vakantie zou kunnen (en dat in een gekmakende samenleving die je nauwelijks tijd gunt voor je gezin… of zijn wij onze eigen drukte-maker, zoals Annerieke Schreuder beweert?).

Hé, waarom zouden we de rollen niet gewoon omdraaien? In Amerika schijnt inmiddels bijna de helft van het aantal vrouwen de belangrijkste kostwinner van het gezin te zijn. En Amerika is 'hot', op Amerikanen willen we lijken, Amerika laat ons zien hoe wij de natuurorde naar onze hand kunnen zetten… (zo lang als het duurt)

 

Vorige week verscheen in de rubriek Opgemerkt in het RD een (korter) overeenkomstig artikel door Kees van Reenen. Zie voor achtergronden ook mijn eerdere berichten:

De ondergang van het Avondland

Vrannen en mouwen

De SGP