Boko Haram, IS en nietsontziende terreur

Onlangs heeft de Nigeriaanse terreurorganisatie Boko Haram opnieuw kinderen ontvoerd. De schurken schuwen geen middel om hun doel te bereiken: een islamitische staat vestigen. Inmiddels lijkt Boko Haram zich te laten inspireren door de tot voor kort als ISIS bekende Syrische rebellengroep die hetzelfde doel zelfs als naam voert. Die laat het niet bij platbranden van sjiitische moskeeën en het afslachten van sjiitische, alevitische en vrijzinnige medemoslims, maar heeft ook geen moeite met verkrachtingen, iets wat ik niet kan rijmen met een "heilige oorlog".

Nu kun je je misschien voorstellen dat mensen zozeer overtuigd zijn van het gelijk van hun godsdienst dat ze er oorlog voor over hebben, opdat als het doel is bereikt heel de wereld in vrede zal kunnen leven en de gunst van God verwerven; zo bezien zou het zelfs een liefdadigheidswerk zijn op de lange termijn; en daarnaast, wie zijn wij om de Arabische ziel te doorgronden? Maar een god die de barbaarse middelen kan waarderen die zijn volgelingen tewerkstellen om zijn rijk uit te breiden zoals Boko Haram, IS en soortgelijke organisaties doen zal ik nooit kunnen aanbidden. Vele mohammedanen kunnen mij dat nazeggen; doch het is de vraag hoe houdbaar hun stelling is vanuit de Qoran bezien. Dat is echter een ingewikkelde discussie die ik nu niet aanga.

Het gaat me om iets anders.

Niet alleen in Nigeria, maar bijvoorbeeld ook op de Filippijnen (Mindanao) en eerder in Indonesië vallen gewelddadige moslims christelijke dorpen aan. Het doel is bekend. En hoe reageren de christenen? Door zoals Jezus hen leerde "degene die hen op de wang slaat de andere wang toe te keren"; concreet: vluchten en zodra het mogelijk is terug te keren, maar hoe dan ook lijdzaam te zijn en niet terug te vechten. Buitengewoon dapper, en (opnieuw:) wie zijn wij om van afstand te zeggen wat de vervolgden daar moeten doen? En toch ben ik ervan overtuigd dat het beter zou zijn als ze zich verdedigden. Niet zoals de christenen in Congo en de Centraal-Afrikaanse Republiek die hun aanvallers met gelijke munt terugbetalen en zelf dorpen gaan uitmoorden; maar een muur vormen om de oprukkende islamitische vloedgolf te keren.

Zouden er nog Waldenzen zijn geweest zonder Gianavel, de heldhaftige boer uit Rorà die opstond om zijn lijdzame volk te beschermen toen het in 1655 met volledige uitroeiing werd bedreigd? En wat zou er geworden zijn van het protestantisme in de Nederlanden zonder de Opstand onder leiding van Willem de Zwijger, Maurits en Frederik Hendrik? Het is niet ondenkbaar dat het, evenals in het aan dezelfde koning Filips II toebehorende Spanje, volledig zou zijn uitgeroeid.

De moed van de bedreigde christenen die weigeren naar de wapens te grijpen is bewonderenswaardig, maar het ware te wensen dat ze in plaats daarvan zouden samenwerken met hun landsregering (in geval van een niet-islamitische staat) om het oprukkende islamisme te keren. Want naar mijn bescheiden mening is niemand gebaat bij een islamitisch Afrika.

Misschien is in Syrië en Irak vluchten de enige mogelijkheid, maar niet in Indonesië, de Filippijnen en Afrika. Hou jou lyn en staan jou man! Dis hier waar ons hul kan keer!