Alvorens ons
vast te bijten in de echt zware kost even iets anders, ter verstrooiing…
Soms
heb je het gevoel dat het leven eindeloos lang duurt, soms dat het zo voorbij
is; dat laatste waarschijnlijk het meest in de herfst. De herfst benadrukt
namelijk de vergankelijkheid van het leven en daarbij voelt vrolijkheid
misplaatst. Deze week een gedicht (uit Schaduw van de werkelijkheid), getiteld
Herfst in
het park
nog even – kort als het
leven – verdord is het blad
de regen, in 't
voorjaar een zegen, maakt nu alles nat
zwammen verdwijnen zo
snel als ze komen
kaal zijn de bomen
het water maakt niet
zoveel later de bruggetjes glad
vaalgrijze wolken
bevolken de sombere lucht
ik zucht
en dwarrelend vallen op
de paadjes
de
laatste blaadjes
Geen opmerkingen:
Een reactie posten