Jood onder de naties (5): Wat zijn Palestijnen?

Wat zijn Palestijnen? Die vraag is haast even moeilijk als de vraag “Wat zijn Joden?” Laat me een poging wagen een definitie te geven: “Arabieren die geboren zijn in of afkomstig uit ‘West-Palestina’ zonder de Israëlische nationaliteit te bezitten.” Daarin is ‘West-Palestina’ het gebied tussen de Jordaan en de Middellandse Zee, grofweg binnen de grenzen van de staat Israël inclusief de omstreden gebieden (waarover later meer); oftewel het westelijke deel van wat ooit het Mandaatgebied Palestina was (meer hierover in deel 10). Er zijn namelijk Palestijnen die in één van de Palestijnse gebieden in ‘West-Palestina’ wonen en Palestijnen in ballingschap van wie velen, of hun ouders, zijn geboren in het huidige Israël.

De meeste Palestijnen zijn moslim, maar er is ook een christelijke minderheid. In elk geval zijn het dus Arabieren. Derhalve geen afstammelingen van de van Kreta afkomstige Filistijnen, zoals sommige Palestijnen graag beweren om de oudste rechten op het land te kunnen laten gelden nu de oorspronkelijke bewoners, de Kana’anieten, verdwenen zijn. Ook de Filistijnen zijn naar de Filistijnen.

Arabieren wonen in het gebied zo ongeveer sinds keizer Hadrianus in de tweede eeuw de (meeste) Joden uit het land verdreef en het pesterig de naam “Palestina” gaf. Die naam is nu in het Arabisch “Filastien” – de verwijzing is duidelijk, maar onjuist.

Dr. Ouweneel schrijft in zijn evenwichtige boekje Israël en de Palestijnen:

De belangrijkste reden waarom er massa’s niet-joodse immigranten naar Palestina begonnen te stromen, was dat de Joden de door de malariamug geplaagde moerassen draineerden en het land tot ontwikkeling en bloei brachten. Daarmee bezorgden zij de niet-Joden werk en welvaart – ook al antwoordden die daar vaak op met jaloezie en afkeer. Meer dan 90 procent van de tegenwoordige Palestijnen stamt uit families die pas na de eerste zionisten in het Heilige Land zijn aangekomen! De mythe van een ‘Palestijns volk’ is pas na de Zesdaagse Oorlog tot ontwikkeling gekomen, en wel als strategische factor in de strijd tegen Israël. Dit is alom bekend, maar onder andere erkend en benadrukt door de Arabisch-Amerikaanse journalist Joseph Farah. Er was nimmer een Palestijnse identiteit, een Palestijnse taal, een Palestijnse cultuur, noch een nationaal-Palestijnse geschiedenis.

Duidelijke taal. Wel is waar dat er tussen de tweede en de twintigste eeuw veel meer Arabieren (Palestijnen) dan Joden in het land woonden. Maar (Palestijnse) Arabieren zijn goed in geschiedvervalsing als het om ‘West-Palestina’ gaat; zo zouden Joden geen historische banden hebben met het land en zou Europa Palestina/Israël hebben bedoeld als jodendumpkolonie. Niet alleen Arabieren verspreiden dit soort praatjes, trouwens.

Terug naar de Palestijnen. Toen in 1948 de Israëlische Onafhankelijkheidsoorlog uitbrak vluchtten honderdduizenden (Palestijnse) Arabieren het land uit; de meesten naar ‘Oost-Palestina’, het toenmalige Transjordanië, nu Jordanië geheten, en vormen daar nu 70% van de bevolking – deels in vluchtelingenkampen –, hoewel onder vreemde overheersing. Dat leidde in 1970 tot de bloedige Zwarte September.

Ook vluchtten vele Palestijnen naar Libanon, vooral na 1970. “Maar de grootste toename,” zo schrijft de Australische historicus John Laffin, “was op touw gezet door de Syriërs en de PLO, aangemoedigd door de Sowtjet-Unie. De extra Palestijnen werden Libanon binnengesmokkeld om een ondraaglijke last op Libanons opnamevermogen te leggen en daarmee aanleiding tot wrijving te geven. (…) Egyptische en Syrische agenten stookten de Palestijnen op [de door de Libanezen voor hen gebouwde] huizen te vernietigen. Zolang ze in nooddruftige kampen leefden, zouden ze zich gemakkelijker voor allerlei karretjes laten spannen.”

Dit is exemplarisch voor de houding van de Arabische buren ten opzichte van hun arme Palestijnse broeders en zusters. Voortdurend verdreven, in kampen gehouden, vermoord, vernederd in alle landen waar ze hoopten op een gastvrij onthaal. Lees dit artikel. Palestijnen zijn slechts goed om de kastanjes uit het vuur te halen in de strijd tegen indringer Israël. Als hen in ‘West-Palestina’ iets in de weg wordt gelegd schreeuwt de internationale gemeenschap moord en brand; als er in Syrië duizenden worden vermoord kraait er geen haan naar.

Vormt het Palestijnse volk nu een natie, al is het pas enkele decennia? Volgens het handvest van de PLO, de Palestijnse bevrijdingsorganisatie, vormt het een deel van de Arabische natie. Desondanks roepen Palestijnen en hun bondgenoten nu om zelfbeschikkingsrecht, vergetend dat dat reeds is verwezenlijkt in Jordanië, zij het nog onder een vreemd koningshuis.

Wat is dan nog het doel van de Palestijnen? Autonomie voor de omstreden gebieden is het doel voor ongeveer de helft van het aantal bewoners, maar volgens kenners willen de meesten van hen, in elk geval de leiders, op lange termijn hetzelfde als de andere helft: het hele land. De verdrijving van Israël, het Judenrein maken van Palestina is het doel van de PLO, van Hamas, van Fatah – kortom, van alle belangrijke Palestijnse organisaties, evenals van de rest van de Arabische wereld. Dr Hans Jansen, die dit in zijn boek Waarom mag Israël niet bestaan in het Midden-Oosten? duidelijk heeft aangetoond, schrijft:

Ahmadinejad vertolkte in zijn toespraken vaak keurig de heersende opvatting van wetenschappers, hoogleraren, leraren, politici, imams, juristen, journalisten, columnisten, cartoonisten en makers van radio- en televisieprogramma’s in het Midden-Oosten, dat de kleine Joodse natie geen bestaansrecht heeft en daarom moet worden vernietigd. Het is een uiterst naïeve misvatting van Europese en Amerikaanse politici te denken dat alleen terreurgroepen als Hezbollah en Hamas dit doel voor ogen staat.

Dat doel wordt jonge Palestijntjes al vroeg ingeprent. Niet alleen in hun schoolboeken wordt het bestaan(srecht) van Israël ontkend, ook op kinderkampen wordt hen duidelijk gemaakt dat ze (als ze groot zijn) daaraan dienen bij te dragen, zoals op zomerkampen van het hoofdzakelijk door westerse landen betaalde UNRWA. Dat brengt ons bij het volgende punt.