Bezetting, nederzettingen. Dat zijn heden ten dage wel
Israëls ergste misdaden in de ogen der volkeren. Terecht?
De dikke Van Dale geeft de volgende hier van toepassing
zijnde definities:
bezetten = (een gebied, land) als vreemde mogendheid met een
legermacht in bedwang houden
kolonist = stichter of lid van een kolonie = wingewest buiten het moederland voor handel, landbouw
enz. (of: groep vreemdelingen, uit hetzelfde vaderland afkomstig, in een bep.
stad)
nederzetting = vestiging, bewoonde plaats
Die laatste omschrijving is onschuldig, maar let op, het
woordenboek geeft Israël de twijfelachtige eer verantwoordelijk te zijn voor
een geheel eigen begrip, zoals destijds Zuid-Afrika met zijn
apartheidspolitiek:
nederzettingspolitiek = regeringspolitiek van Israël, die gericht
is op het stichten van nederzettingen in bezet gebied.
Kijk, daar heb je ze bij elkaar. Je snap niet dat er voor
"kolonist" nog niet zo'n bijzondere plek is ingeruimd.
De eerder genoemde rechtsgeleerde De Blois constateert een
discrepantie tussen de wijze waarop buitenstaanders Israël benaderen. Enerzijds
verlangen ze dat het in de betwiste gebieden de mensenrechtenverdragen naleeft,
anderzijds benoemen ze die gebieden tot bezet gebied, waarop juridisch gezien
het oorlogsrecht van toepassing is.
Bij de kaartjesdiscussie in de vorige aflevering ging het al
over het ontstaan van het landconflict. Nadat eerdere vredesonderhandelingen
tussen Israël en de Palestijnen niets opleverden werden er in het geheim
onderhandelingen gestart in Oslo. De uitkomsten daarvan werden vastgelegd in de
zogenoemde Oslo-akkoorden (1993, 1995). Daarin werd bepaald dat Israël en de
PLO elkaar zouden erkennen, de Palestijnen de vijandelijkheden zouden staken,
Israël zich zou terugtrekken uit de Gazastrook en het gebied rond Jericho, en
dat voor de overige delen van de 'Westoever' een overgangsbepaling werd
ingesteld, waarbij het werd opgedeeld in A-, B- en C-gebieden, respectievelijk
onder Palestijns bestuur, onder Palestijns bestuur met Israëlische militaire
eindverantwoordelijkheid en onder Israëlisch bestuur. Over de toekomst van deze
gebieden moet verder worden onderhandeld.
Volgens deze overeenkomsten is Israël dus geen bezetter in
B- en C-gebied. Trouwens niet alleen volgens deze overeenkomst; Australië,
Nieuw-Zeeland, Canada, de VS en alle Latijns-Amerikaanse landen kunnen met veel
meer recht worden aangemerkt als bezet gebied, zoals Henk Poot terecht opmerkt.
In 2005 trok Israël zich volgens afspraak terug uit de
Gazastrook, waarbij de bestaande nederzettingen werden ontmanteld. Die
'nederzettingen' namen in verhouding waanzinnig veel ruimte in beslag, maar de
'kolonisten' leefden er aanvankelijk in een goede verstandhouding met hun
Arabische buren. Die kolonisten waren (en zijn) idealisten; voor hen is het wonen
in een omstreden gebied in Israël een soort heilige oorlog, maar dan
geweldloos. Geweld was er wél nodig toen het Israëlische leger hen uit hun
woonplaats verdreef. Gevolg: de Palestijnen zagen dit gebaar van Israël als
teken van zwakte en begonnen met raketbeschietingen die tot op vandaag
voortduren.
Ook werden er enkele 'nederzettingen' ontruimd in Judea en
Samaria, maar nu de PLO de belofte het terrorisme te bestrijden niet nakomt
moedigt de Israëlische regering het stichten van nieuwe 'nederzettingen'
veeleer aan.
"Nederzettingen" schrijf ik bij voorkeur tussen
enkele aanhalingstekens, en met reden. Feitelijk is het namelijk een onjuiste
benaming, argumenteert De Blois: de bezitsstatus van het gebied waarin de
'ondeugende' joden zich vestigen is onbepaald en het behoort bovendien bij het
oorspronkelijke Mandaatgebied. Hij schrijft:
Het is gelet op de geschiedenis wel bijzonder bitter dat het IGH van
Israël verlangt om de vestiging van Joden in de omstreden gebieden, inclusief
het oostelijk deel van Jeruzalem, te verbieden en deze gebieden daarmee Judenrein te maken.
En jurist Andrew Tucker stelt:
De suggestie dat het doorgaande nederzettingenbeleid in strijd is met
het internationaal recht, is complete onzin. Als je dat zo zegt, maak je het
feitelijk onmogelijk voor Joden in Oost-Jeruzalem, Judea of Samaria te wonen.
De argumentatie geeft steun aan de Palestijnse eisen om Joden te verwijderen
uit een nieuwe Palestijnse staat. En dat is niets anders dan een vorm van
ethische zuivering – duidelijk iets dat ingaat tegen de basale Europese wetten
en waarden.
Eén ding is er echter wél onwettig, en dat is het
nederzettingenbeleid van de EU. De PLO en de Europese Unie bouwen, met steun
van buitenlandse hulporganisaties en de VN, sinds een paar jaar huizen voor
Palestijnse nomaden op de Westoever. Dit vindt evenals de bouw van Joodse
'nederzettingen' plaats in de dunbevolkte, merendeels door Joden bewoonde
C-gebieden. Van wie die gebieden ook zijn, in elk geval niet van de EU. Het
creëren van een Nederlandstalig gebied in Wallonië zou niet brutaler zijn. Wim
Kortenoeven stelt: "Dit is niet alleen een onvoorstelbaar brutale
inmenging in Israëlische zaken, het is ook een flagrante schending van de
Oslo-akkoorden door een direct betrokkene (de EU is immers mede-ondertekenaar).”
Daarenboven is het onetisch doordat het bedoeïenen dwingt
hun oorspronkelijke nomadische leefwijze op te geven.
Als het zo moet zal het nog lang duren eer er vrede komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten