Jood onder de naties (slot)

Met etiket – niet goed opgelet

“Koop niet bij Joden” is weer helemaal in, stelde Franklin ter Horst bijna drie jaar geleden al. En het is er in die tijd niet beter op geworden; voor de Joden, dan. Het verschil met de tijd van het “Kauft nicht bei Juden” is het argument: toen gold “minderwaardig ras” als voldoende motivering, nu is het “Israël is een schurkenstaat”. Er staat nog niet zo’n bordje op de winkelruit bij Joodse winkeliers, maar de BDS-beweging heeft dan ook nog maar beperkte successen geboekt; er zou toch meer mogelijk moeten zijn dan etikettering van een paar producten van de Westoever. Boycot, desinvesteringen, sancties! Gelukkig hebben ze flink wat media trouw aan hun zijde. Wat kan het schelen als Arabische werknemers de pineut worden, dat weten de mensen in Europa toch niet. Liefst breiden organisaties als Breaking the Silence en DocP de boycot uit tot heel Israël. Dat we dan om consequent te zijn de meeste van onze technische apparaten zouden moeten weggooien, daar denken we niet aan. Dat de oprichters van de BDS-beweging Joden het recht op een eigen staat ontzeggen, daar hebben wij geen boodschap aan. Dat Israël volgens mensenrechtenorganisatie Freedom House volgens onderzoek in 2011 het enige vrije land was van het Midden-Oosten en Noord-Afrika, dat zijn we alweer vergeten; inmiddels worden vredesbesprekingen buiten Israël om gevoerd. Dat tal van bijbelse heilige plaatsen aan Israël worden ontzegd – opgestaan is plaatsje vergaan, toch? Dat Arabische Israëli’s graag in Israël wonen – kan niet waar zijn. Terwijl Abbas onlangs nog zei dat nooit een Jood een voet zou zetten in de toekomstige Palestijnse staat… allemaal gelogen, wat? Dat boycot van westoeverproducten indruist tegen de Olmert-Mandesonakkoorden – nou, boeiend. En dat de regering met steun aan BDS-organisaties eigen beleid tegenwerkt – veel te ingewikkeld om over na te denken.

Toch goed dat de SGP en de CU daar wel over nagedacht hebben. Van der Staaij stelde in november terecht: “Deze organisaties leveren geen bijdragen aan het bevorderen van vrede in het Midden-Oosten”. De Nederlandse regering is bij haar positieven gebracht. Maar daarmee is de strijd niet beslecht.

Wie meepraat met anti-Israël-activisten moet echter twee dingen goed bedenken:

1.      Een Jood in Nederland niet verantwoordelijk is voor Israëlisch beleid. Bovendien is iedereen die sympathiseert met de ideeën van Adolf Hitler, één van de grootste schurken ooit, medeschuldig. Een recente documentaire van de Joodse omroep trekt een vergelijking met de kanarie die mijnwerkers destijds meenamen onder de grond: als de kanarie het loodje legde door verstikking moesten de kompels maken dat ze wegkwamen; als er voor een Jood geen toekomst meer is in Europa is ook voor andere Avondlanders het einde nabij.

2.      Berichtgeving in de gangbare media is doorgaans eenzijdig. Belangrijke zaken worden verzwegen:

In 1948 werden Joodse dorpen en synagogen vernietigd en Joden in Jerusjaleem uitgehongerd, en (Palestijnse) Arabieren zouden er niet voor terugdeinzen dit opnieuw te doen als ze de kans krijgen. Arabische wetenschappers en geestelijke leiders steunen politieke uitspraken omtrent de noodzaak van de verdwijning van de ‘zionistische entiteit’; er is hierover overeenstemming onder Palestijnse intellectuelen; Palestijnen houden zich niet aan de Oslo-afspraak van schrappen van hun doelstelling omtrent het voorgaande; schoolonderwijs brengt hetzelfde doel paplepelsgewijs bij.

En ten verder de andere zaken die in de voorgaande artikelen in deze reeks zijn besproken.

Benjamin Netanjahoe:

If the Arabs put down their weapons today, there would be no more ‎violence. If the Jews put ‎down their weapons ‎today, there would be no ‎more Israel.

Je begrijp, ik vind het verfrissend om eens te lezen over mensen die hun stem verheffen tegen de BDS-beweging. Bijvoorbeeld de Britse staatssecretaris van Justitie, Michael Gove, die de beweging ervan beschuldigde antisemitistische leugens te verspreiden en apartheidsmethoden in te zetten. Of de resolutie van dertien Zuid- en Midden-Amerikaanse parlementsleden waarin ze hun steun verklaarden aan het Joodse volk om in vrede en veiligheid te wonen in het land Israël. En:

Boycots en sancties tegen de staat Israël en zijn producten dragen bij aan een antisemitistische houding die wordt geïnspireerd door antisemitisme en de weerstand tegen de Joodse staat (…) en zijn schadelijk voor een vreedzame oplossing van het Arabisch-Israëlische conflict, en moeten worden afgewezen door iedereen die vrede zoekt.

BDS-tegenstander Neil Lazarus: “Wij halen in een discussie meteen de feiten erbij. Maar niemand is geïnteresseerd in de feiten!”

Bart Jan Spruyt:

Het zou mij niet verbazen als wij op een gegeven moment voor de keuze komen te staan: óf we blijven Israël steunen en nemen terreur op de koop toe, óf we zeggen die steun op in ruil voor een vreedzaam bestaan. Ik ben er niet zeker van dat iedereen dan de juiste keuze zal maken.

Ik ben niet zo’n bewonderaar van de staat Israël. Ze lijkt te veel op de onze. Juist daarom zou Israël hier juist geliefd moeten zijn: in de meeste verwerpelijke praktijken waarin Nederland en andere westerse landen uitblinken doet Israël niet voor ons onder. Maar doordat de meesten zich inmiddels tegen Israël keren lijkt het me, gegeven de omstandigheden, alleszins redelijk het nu voor dat land op te nemen.

Onder de gegeven omstandigheden zou het meer kwaad dan goed doen, maar wat mij betreft mogen producten uit Judea/Samaria (Westoever, zogenaamd bezet gebied) worden voorzien van een heldere herkomstaanduiding. Dan weet ik wat ik moet kopen.