De oplossing voor de crisis, daarover zijn nagenoeg alle
Europese politici en waarnemers het eens, ligt in een twee-statenplan. De
Gazastrook plus de 'Westoever' voor een Palestijnse staat, de rest voor Israël.
Dan zou er eindelijk vrede komen. Denk je?
Klik voor d'aardigheid eens op de volgende snelkoppeling. Dan vind je kaartjes van
'West-Palestina' met Palestijns gebied donkergroen en Israëlisch gebied wit.
Gekleurde kaartjes. Groen is goed, zoals je weet; witte gebieden op een kaart
wil je niet. Vooral niet als je weet dat daar wrede Israëli's de scepter
zwaaien terwijl de arme Palestijnen onder de vreselijkste
omstandigheden worden teruggedrongen in een paar propvolle, schandalig kleine
hoekjes… Het vereist enige kennis om de onjuistheid van die kaartjes aan te
tonen.
In het boek Israël:
een staat ter discussie? van dr Matthijs de Blois staan andere, ongekleurde
kaartjes. Daar zie je de grootteverandering van Israëlisch grondgebied. Eerst
is daar het koninkrijk van Davied en Sjêlómo (tiende eeuw voor Christus):
groter dan nu, terwijl er minder mensen woonden. Vervolgens het Mandaatgebied
Palestina (1922), dat ook het huidige Jordanië omvatte. Vervolgens wordt dit
gebied opgedeeld in een oostelijk en een westelijk deel, met de rivier de
Jordaan (juister: Jardeen) als grens (1923). Het westelijke gebied wordt
vervolgens nog eens in tweeën gedeeld (verdelingsplan 1947). Daarop volgt de
Onafhankelijkheidsoorlog als de kersverse staat Israël in 1948 onmiddellijk
wordt aangevallen door al zijn buurstaten; als een jaar later de aanvallers
afdruipen doen de wapenstilstandslijnen het volgende beeld (kaartje)
verschijnen: twee gebieden, de Gazastrook en de 'Westelijke Jordaanoever', die
niet onder Israëlisch gezag vallen. Dit verandert in 1967 als Israëls
buurstaten opnieuw een poging doen het 'ettergezwel' weg te snijden uit de
Arabische wereld; de staakt-het-vurenlijnen tonen het beeld van het laatste kaartje,
dat leuk gestaan zou hebben in de groenwitte reeks: het ganse land wit, en de
hele Sinaïwoestijn plus het oostelijk deel van de Golanhoogvlakte bovendien.
Dat mandaatgebied, wat was dat eigenlijk? Na een aanzet van
de Franse minister van buitenlandse zaken, Jules Cambon, kwam in datzelfde jaar
1917 de Britse minister Lord Balfour met een plan om in het door
Groot-Brittannië beheerde deel van Midden-Oosten een Joods Nationaal Tehuis te
stichten, met godsdienstvrijheid voor alle inwoners. Dit werd vormgegeven in
het mandaatgebied, met steun van de Franse regering. Wel werd al snel de Golan
door de Britten overgedragen aan de Fransen en werd vervolgens het gebied ten
oosten van de Jordaan buiten het Joods Nationaal Tehuis geplaatst; maar zoals
De Blois stelt kunnen de Joden juridisch gezien nog altijd aanspraak maken op
het hele mandaatgebied.
Voor het westelijke gebied werd in 1937 om de Arabieren een
gunst te doen een nieuw verdelingsplan opgesteld, maar juist de Arabieren
reageerden woedend: het land was dar
al-islam en mocht niet worden verdeeld. Ze belegden in Bloudan (Syrië) een
pan-Arabisch congres waarin werd uitgesproken dat geheel Palestina voor eeuwig
Arabisch moest blijven en immigratie van Joden moest worden gestopt (door
middel van jihad). Dit werd nog eens
dunnetjes overgedaan op een topconferentie in Khartoem (1967), de vierde
conferentie van de Academy of Islamic Research in Caïro (1968) en conferenties
in Teheran (1991 en 2001).
De Balfour-verklaring vond zijn aanleiding in de ondergang
van het Ottomaanse Rijk in de Eerste Wereldoorlog, waarop Engeland en Frankrijk
in het geheim het Midden-Oosten onder elkaar verdeelden (Sykes-Picotverdrag).
Alleen jammer voor Abdoellah bin Hoessein dat Transjordanië de enige beloning
was die hij kreeg voor zijn opstand tegen het Ottomaanse rijk. En spijtig voor
de Palestijnen dat ze nu wel een eigen staat hebben (Jordanië) maar geen eigen
koning; het Hasjemitische koningshuis is immers van Saoedische afkomst. Het is
voorlopig niet anders. Hoessein moet Palestijnen toelaten in zijn regering en
de Palestijnen moeten daarop aandringen bij de internationale gemeenschap. Het
gaat niet aan om oorlog te maken met Israël om de Joden te straffen voor fouten
van anderen.
Want als Jordanië ‘geen Palestina’ is, dan is Israël
(inclusief de Westelijke Jordaanoever) dat zéker niet, schreef ene Adam een paar jaar geleden naar aanleiding van
een bericht dat Jordanië duizenden Palestijnen hun staatsburgerschap ontnam.
Franse Joden (om maar wat te noemen) kunnen kiezen: in
'onvrijheid' onder Frans bestuur, of in een eigen staat – Israël. Israëlische
Palestijnen kunnen kiezen: in 'onvrijheid' onder Israëlisch bestuur, of in een
eigen staat – Jordanië. Als de Jordaanse regering dat niet wil moet het
probleem door de internationale gemeenschap niet op Israël worden afgeschoven.
Maar ja, een boycot op de Arabische wereld is schadelijk voor de eigen
portemonnee.
Bovendien ontbreekt bij de media gewoonlijk elk inzicht in de
religieuze dieptedimensie van het Midden-Oostenconflict en begrijpt men niet
dat echte moslims nooit met een
joodse staat in het Midden-Oosten genoegen zullen kunnen nemen. (W.J.
Ouweneel)
Twee staten? Die zijn er: Israël en Jordanië. Ieder stuk
grond van Israël dat aan Palestijnse Arabieren wordt gegeven zou maar een
tussenstap zijn, want zoals gezegd
(deel 7) beschouwt een echte moslim verdragen als een tijdelijke noodoplossing
en tussenfase, en wil minstens de helft van de Palestijnse bevolking die
tussenstap geeneens. Palestijnse landkaarten in schoolboeken geven dan ook het
gebied weer als bestond er geen 'Zionistische Entiteit'.
Nog even terug naar de gekleurde kaartjes. Ik las daarbij
het volgende treffende commentaar:
De huidige situatie is in feite de eerste eerlijke kaart. Het
Palestijnse land dat erop is gemarkeerd, is niet geslonken, zoals de kaarten
suggereren, maar is in feite het eerste Palestijnse land dat bestaat, en wel
vanwege Israëls bereidwilligheid om, ter wille van een vrede die niet zou
komen, compromissen te sluiten. (Israël
Actueel nov. 2016)
Israël geeft omwille van de vrede land terug – zelfs grote
delen van het bijbelse hartland Judea en Samaria –, op het waaghalzerige af;
Arabieren zouden dat nooit doen. Ik vind het persoonlijk dan ook verstandig van
de huidige regering voorlopig af te zien van nieuwe grondconcessies. En al met
al, ondanks de kritiek die dat standpunt destijds opleverde, ben ik nog steeds van mening dat het het beste zou
zijn als heel 'West-Palestina' (misschien met uitzondering van de Gazastrook)
onder Israëlisch beheer zou staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten