maandag 19 augustus 2013

Niks mis met polygamie

Nou ja, "niks" is misschien wat overdreven, maar dan toch "weinig".

Op een huwelijk van één man met meerdere vrouwen rust in Nederland een taboe, en geen mens weet waarom. Wat is er mis met een gezin waarin de man twee of meer vrouwen heeft? Goed, ik geef toe dat het niet de ideale gezinsvorm is, maar er zijn heel wat gekkere dingen die in Nederland zonder meer worden goedgekeurd. Laat ik eens een paar voorbeelden noemen:
-        Abortus provocatus – de ergste vorm van moord die denkbaar is, omdat het slachtoffer nog geen enkel strafwaardig feit heeft kunnen plegen (zie mijn bericht van 27 december 2012)
-        Euthanasie – iets beter te verdedigen, maar evengoed moord
-        Prostitutie – de grofste schending van de rechten en de eer van de vrouw (zie ook mijn bericht van 10 september 2012)
-        Homohuwelijk – het enige dat daarvoor pleit is dat het een probaat middel is tegen overbevolking (zie ook mijn vorige bijdrage)

Als vijfde, al is het voor zover ik weet niet bij wet vastgelegd, moet worden genoemd de gewoonte van velen om met meerdere meiden naar bed te gaan (tegelijk of om de beurt, als man of als vrouw, dat doet er weinig toe). Kortom, polygamie is heel wat minder gek.

Hoeveel voorbeelden uit de geschiedenis moet ik aanvoeren van eerbiedwaardige mannen die meerdere vrouwen hadden voor wie het een eer was om hun man te delen? Hetzelfde geldt voor tal van plaatsen elders ter wereld. Natuurlijk zijn er ook tegenvoorbeelden, maar daarmee is het verschijnsel nog niet meteen verwerpelijk; het geeft alleen de man een grotere verantwoordelijkheid om beide of al zijn vrouwen aandacht en gevoel van eigenwaarde te geven. Er zijn in de geschiedenis zoveel voorbeelden van goede dingen waarvan misbruikt gemaakt is.

Het is natuurlijk zo dat in Nederland de noodzaak voor polygamie niet aanwezig is, omdat wij hier geen vrouwenoverschot hebben zoals in landen en tijden waarin de mannelijke bevolking sterk is dan wel was uitgedund door oorlog. Daarom voer ik ook geen pleidooi voor polygamie – dat zou voor een man natuurlijk niet verstandig zijn, want de keus aan echte vrouwen is toch al zo klein. Maar het is goed om erover na te denken dat het onzin is dat deze samenlevingsvorm in Nederland is verboden.

maandag 5 augustus 2013

Hulde aan de weigerambtenaar

Nederland is al eeuwenlang uitgespeeld als wereldmacht, maar in sommige zaken is het nog steeds koploper. Vooral in slechte gewoonten. Zo was ons land het eerste dat – in 2001 – een echtverbintenis tussen personen van hetzelfde geslacht toestond. Al snel volgden België, Spanje, Canada, Zuid-Afrika, verscheidene Amerikaanse deelstaten en Frankrijk dit slechte voorbeeld.

Dit was al dwaas genoeg, maar naar recht en rede zou het aan de ambtenaar van de burgerlijke stand moeten worden overgelaten of hij al of geen homohuwelijk zou willen sluiten. Maar gelijkheidsactivisten, aangevoerd door D66, vonden 2001 niet genoeg en streven onvermoeid naar verregaande nivellering: iedereen gelijk, iedereen dezelfde mening, iedereen even kleurloos, iedereen verplicht zich te gedragen naar de lage moraal van de Culturele Revolutie.
Uiteraard zijn er altijd mensen die een hogere moraal nastreven en die dan ook niet kunnen instemmen met deze onverdraagzaamheid, en zo ontstond de gewetensbezwaarde ambtenaar. Feitelijk juister is de benaming "gewetensvolle trouwambtenaar", maar de meerderheid van Nederland kan niet veel meer met het begrip "geweten" en spoedig nadat de eerste trouwambtenaren de daad bij het woord voegden en weigerden een homohuwelijk te bevestigen ontstond de term "weigerambtenaar".

In de Tweede Kamer bestaat er reeds een ruime meerderheid die er voorstander van is weigerambtenaren uit het zadel te lichten. Nu de Eerste Kamer nog.
De Franse burgemeester Jean-Michel Colo weigert twijfelachtige privé-aangelegenheden in het openbaar te bekrachtigen. Na dreigende taal van zijn superieuren bleek één van zijn wethouders bereid het homostel officieel toestemming te geven. Was dit niet gebeurd, dan was de kans groot dat Colo zijn standpunt met zijn baan had moeten bekopen, iets wat Wim Pijl uit Den Haag, Lillian Ladele uit Islington en verscheidene anderen reeds hebben ondervonden.
Terecht sprak de Raad van State vorig jaar uit dat het ontslaan van weigerambtenaren onnodig is, aangezien er voor een homostel altijd wel een ambtenaar te vinden is die hun verbintenis wil legaliseren. Maar het is voor de D666-pressiegroep een principekwestie geworden. De tijd van verdraagzaamheid is voorbij.
"De gemeente Amsterdam heeft naar aanleiding van de weigerambtenaren besloten alle medewerkers van de burgerlijke stand jaarlijks te screenen op gewetensbezwaren." Big Brother is watching you.

Dat er in Nederland nog mensen zijn die er hun baan voor over hebben om hun beginselen te handhaven is iets om trots op te zijn. In een land van lafaards hebben we dringend behoefte aan helden. Maar door kortzichtigheid van de overheid is weigerambtenaar een uitstervend beroep geworden.

De weigerambtenaar is mijn held.