maandag 26 december 2016

Jood onder de naties (9): Rechts(on)gelijkheid

Lastige vraag: zijn Joden en Arabieren gelijkwaardig? Misschien zeg je: natuurlijk, alle mensen zijn gelijk. Maar hoe moet je dan duiden dat een door Hamas-leden ontvoerde jonge Israëlische reservekorporaal, Gilad Sjalit, in 2011 werd geruild tegen 1027 Palestijnen? Is een Jood 1000 keer zo veel waard als een Palestijn?
In elk geval is er een verschil tussen de doodscultus (zie deel 7) in fundamentalistisch-Arabische kringen en de grote plaats die het begrip "chaj" (= "leven") inneemt in de Israëlische samenleving (wat weerspoken wordt door het in de Inleiding genoemde hoge abortuscijfer, maar dat terzijde).

Volgende vraag: zijn Joden en Arabieren wettelijk gelijk? Laten we de kwestie van twee kanten bekijken.

A)     Arabieren in Israël
Israël is een democratische rechtsstaat; dat het nog geen grondwet heeft doet daar niets aan af. De rechtsgelijkheid van alle burgers ligt verankerd in de Onafhankelijkheidsverklaring en fundamentele wetten en bijvoorbeeld het feit dat Israël partij is bij de belangrijkste internationale mensenrechtenverdragen. Ook godsdienstvrijheid is wettelijk gegarandeerd. De Israëlische rechterlijke macht toetst de praktijk voortdurend aan de wet. Zo hebben ook Arabieren in Israël volledig staatsburgerschap met alle rechten van dien, zoals afvaardiging in het parlement.
Toch is de praktijk weerbarstig. Hoewel je van Joden, die voortdurend in de geschiedenis waar ook ter wereld zijn achtergesteld of onderdrukt, zou verwachten dat ze op hun beurt vriendelijk zouden zijn voor de Arabieren met wie ze samen in het land wonen, worden Arabische Israëliërs vaak achtergesteld en is hun gemiddelde levensstandaard beduidend lager dan van Joodse Israëliërs. Ook Messiasbelijdende Joden en christelijke scholen ondergaan dit lot.

B)     Joden onder Arabisch bewind
De meeste, zo niet alle, islamitische staten kennen geen democratie, geen godsdienstvrijheid en geen rechtsgelijkheid voor niet-moslims. Zo bezaten Joden in het Midden-Oosten de eeuwen door een zogenaamde dhimmi­-status: gedoogd, maar ondergeschikt en onderworpen aan Arabische heerschappij. Als het nodig is in het kader van de Heilige Oorlog kunnen zulke dhimmi's zonder bezwaar worden vermoord, zoals de geschiedenis heeft uitgewezen. Denk ook aan de Farhud, het bloedbad in Bagdad in 1941.
In de praktijk blijkt die ondergeschikte positie in veel sterkere mate dan de achterstelling die sommige Arabische Israëli's ervaren. Veel Arabische dorpen in Israël zijn min of meer verboden gebied voor Joden. Ook christenen kunnen ongestraft worden vernederd of aangevallen, zoals zij ervaren in Gaza, Bethanië (al-Azariye) en Beeth-Lechem (Bethlehem, Bayt Lahm). Dit is namelijk precies de status die christenen vandaag de dag in de Palestijnse gebieden hebben. En dat is de reden waarom zij veelal sterk tegen Israël zijn: ze willen in een goed blaadje komen bij hun mohammedaanse bazen. De Aramese christen Shadi Khalloul analyseert het als volgt:
De Palestijnse Autoriteit en andere Arabisch-islamitische regimes zijn slim genoeg om deze zwakte op te merken. Ze bedenken activiteiten, betalen salarissen en richten anti-Israëlische christelijke dhimmi-organisaties op, zodat westerse christenen geloven in de 'Palestijnse zaak'. Met dat laatste bedoelen ze de oprichting van nog een Arabisch-islamitische dictatuur zonder mensenrechten. Hun methode is om christenen tijdelijk te gebruiken en ze op te zetten tegen hun Joodse broeders. (…) De westerse democratische wereld en ook de kerken zouden zich bewust moeten zijn van deze methode. (…) Israël is niet het probleem; Israël is de oplossing.

Nu hebben die dhimmi's, na precies 1310 jaar, ineens de rollen omgedraaid, een staat gesticht en de overwinning behaald in daaropvolgende oorlogen. Onverteerbaar! Daar ligt de tweede oorzaak van de buitensporige jodenhaat van Arabische en Perzische moslims en de hernieuwing van het moslimfundamentalisme, zoals door Ouweneel en Jansen (zie deel 7, voor de eerste reden) is aangetoond. Dit is een geweldige vernedering voor trotse Arabieren, en bovendien wanorde stichtend in de door Allah gewilde (rechts)orde. Een Arabische schrijver (Sabri Abu’l-Majd) zegt het zo:
De trotse geest van de Arabische moslims heeft achtereenvolgens de Ottomaanse en de Britse bezetting kunnen verdragen, omdat Turkije en Groot-Brittannië grote, machtige staten zijn met geweldige legers. Maar de trotse Arabische geest kan niet de bezetting verdragen van Palestina door Joden, dat wil zeggen door gangsters, die uit de vier hoeken van de wereld kwamen aanstormen en die geen andere wet kennen dan die van de jungle.

Het verschil in rechtsgelijkheid is als volgt samen te vatten: Arabieren onder Israëlisch bewind hebben volledig staatsburgerschap (hoewel ze in de praktijk soms worden achtergesteld); Joden onder Arabisch bewind hebben een achtergestelde positie (hoewel ze in de praktijk soms worden vermoord).


Vrede op aarde?

maandag 19 december 2016

Jood onder de naties (8): Jerusjaleem [b]

Volgend jaar wordt het 50-jarig jubileum gevierd: Jeroesjalajiem is sinds 1967, toen de Jordaanse bezetter werd verdreven, weer Israëls ongedeelde hoofdstad – op de Tempelberg na. De tempel die er stond werd verwoest, de eerste door de Babyloniërs en de tweede door de Romeinen. En nu is het door koning Herodes vlak gemaakte Tempelplein in beheer bij een islamitische waqf, zijn tien van de elf poorten die er toegang toe geven bestemd voor mohammedanen, is het voor joden en christenen verboden er te zingen of te bidden en zijn de moskeeën streng verboden terrein voor niet-moslims. Alleen aan de randen van het Tempelplein worden joden geduld.
Het enige overblijfsel van het tempelcomplex na de verwoesting door de Romeinen is de lager gelegen Westelijke muur die het Tempelplein aan die zijde afsluit. Deze muur, de Klaagmuur (haKotel) is eeuwenlang het belangrijkste bedevaartsoord geweest voor joden. In 1947 ontzegde Transjordanië joden de toegang tot deze muur; pas toen in 1967 de Jordaanse bezetting werd verdreven konden joden en anderen er weer bidden, klagen en feestvieren, wat dan ook door tallozen wordt gedaan. Ook moslima's mogen er bidden.

Moslims, voor wie de stad vanwege de Tempelberg de derde is in heiligheid, hebben alleen al op het Tempelplein minstens drie heiligdommen. De joden, voor wie het de heiligste stad is, hebben er slechts een muur. Maar de joden zijn toch rotzakken, nietwaar?
Intussen is onder gezag van de waqf in de Tempelberg al jaren een verwoestingsactie gaande van historisch erfgoed uit de tijd van de eerste en de tweede tempel, om elk spoor van het Joodse verleden uit te wissen. Ouweneel schreef daarover reeds in 2002: "Dit verwoestende werk is nu al zo ver gevorderd dat Palestijnse 'historici' thans openlijk durven beweren dat er op de tempelberg nooit een joodse tempel heeft gestaan…"
En ze vinden weerklank. In oktober dit jaar bracht UNESCO de gemoederen in beweging door het Tempelplein – Al-Haram al-Sharif ­– te bestempelen tot uitsluitend islamitische heilige plaats. De Klaagmuur wordt genegeerd en het plein ervoor heet "Al-Buraq Plaza" naar het dier waarop Mohammed zijn nachtelijke reis zou hebben gemaakt. Volgens UNESCO is Israël de bezettende macht van Al-Sharif en vormt het een bedreiging voor de islamitische heiligdommen. Netanjahoe was woest: "Het Unesco-theater van absurditeiten blijft voortduren. (…) Zelfs wanneer ze de Bijbel niet lezen, zou ik willen voorstellen dat Unesco-leden een bezoek brengen aan de boog van Titus in Rome" waar te zien is hoe legionairs de menora uit de tempel wegvoeren. "Binnenkort zal Unesco beweren dat Titus zich bezighield met zionistische propaganda. (…) Door deze absurde beslissing heeft Unesco het kleine beetje legitimiteit dat het nog had verloren. Ik geloof echter dat de historische waarheid sterker is en dat de waarheid zal zegevieren."

Voor islamitische fundamendalisten is er echter een andere waarheid. De jonge Gazanen in het oefenkamp, opgehitst door de woorden waaruit de aanhef van deel 7 kwam wordt voorgehouden dat het hoofddoel van de jihad de bevrijding is van al-Qoeds, met de belofte dat de andere Arabische staten hen dan te hulp zullen komen. Maar geloof mij, dat is een ijdele hoop; lees deel 5 van deze reeks.
IJdel of niet, de oorlog gaat onverminderd voort, ook de propaganda-oorlog. Door het succes overmoedig geworden hebben Palestijnen nu bij UNESCO een balletje opgegooid omtrent de Dode-Zeerollen; misschien kunnen die ook wel aan Israëls erfenis worden ontfutseld. Wie niet waagt, die niet wint.


maandag 12 december 2016

Jood onder de naties (8): Jerusjaleem [a]

De heilige oorlog richt zich in de eerste plaats op het Heilige Land – heilige grond voor moslims en joden, met als onbetwist heiligste plaats de hoofdstad Jeroesjalajiem, of verkort: Jerusjaleem, dat weer vernederlandst is tot Jeruzalem. Jerusjalajiem! Stad van goud, van brons en van licht; de meest bezongen stad op aarde.
Op die stad richten zich de pijlen en speerpunten.

Lang geleden werd de stad gesticht door Jeboesieten, een Kanaänitische stam. Na de verovering van Kêna'an door de Israëlieten bleven zij de stad bezetten; pas koning Davied, de beroemdste koning van het oude Jisraëel, slaagde er in 1004 v. Chr. in de stad te veroveren. Sindsdien is het de hoofdstad geweest van Jisraëel of het zuidelijke rijk daarvan (Jêhoeda of Twee-stammenrijk, 922-538 v. Chr.). Wel was het nogal eens onderworpen aan de opperheerschappij van vreemde heersers; rond het begin van de jaartelling was dat het Romeinse rijk, dat enkele opstanden neersloeg, in 70 n.Chr. Jerusjaleem veroverde en in 135 de Joden definitief onterfde. In 614 kwam de stad in handen van Perzen, in 629 van Byzantijnen, werd in 637 veroverd door Arabieren – die de beide beroemde moskeeën op de Tempelberg bouwden, de Rotskoepel en de Al-Aqsamoskee ­–, in 1071 door Turkse Seltsjoeken, in 1099 door kruisvaarders, in 1187 door de Koerdische generaal Saladin, in 1244 door de Ajjoebiden, in 1260 door de Mammelukken, in 1517 door de Ottomanen. Dit rijk hield stand tot in de Eerste Wereldoorlog.

Jeroesjalajiem! De op twee na heiligste stad voor moslims, de heiligste stad voor joden en christenen. Waarom is juist deze stad zo bijzonder?
F     Voor moslims is al-Qoeds (= de Heilige) heilig vanwege de overlevering dat Avraham zijn zoon hier moest offeren, en vanwege de rots in de Rotskoepel op de Tempelberg. Hoewel de stad in de Koran niet wordt genoemd zou er in soera 17:1 op worden gezinspeeld in woorden over een nachtelijke reis naar de hemel die Mohammed volgens de islam heeft gemaakt vanaf deze plek. De Rotskoepel is dan ook gebouwd op de enige plek in de stad die er voor moslims echt toe doet. Mohammed droeg zijn volgelingen aanvankelijk op te bidden richting al-Qoeds. Wel is het zeer de vraag of het in soera 17 genoemde Uiterste Bedehuis wel op al-Qoeds kan doelen, aangezien er daar in die tijd nog geen bedehuis bestond. Ook hebben door de eeuwen heen verreweg de meeste kaliefs en sultans zich nauwelijks om Jeruzalem bekommerd, zoals Ouweneel opmerkt. Pas nadat de Tempelberg in 1967 door de Israëli's werd heroverd legden de Palestijnen er plotseling grote belangstelling voor aan de dag.
F     Voor joden en christenen is Jeroesjaleem heilig vanwege de Tempelberg, hoewel het begrip “heilige plaats” in het christendom omstreden is. Volgens meerdere bijbelteksten heeft God die plek aangewezen als de plek op aarde waar Hij wilde wonen. De hemelse God Zelf, Die een plekje op aarde als Zijn eeuwige woonplaats aanwijst…! Dan moet die plek wel een "heiligheid der heiligheden" zijn. Koning Sjêlómo (Salomo) bouwde daar in opdracht van Jahweh een tempel; vandaar de naam "Tempelberg" voor de heuvel die (volgens de overlevering) oorspronkelijk Moria heette en nu Tsion – waar het woord "zionisme" op doelt: "volgend jaar in Jeruzalem" is al vele eeuwen de nieuwjaarswens van Joden waar ook ter wereld. En wat de christenen betreft: in deze stad is Jesjoea' (Jezus) gekruisigd en opgestaan; en Jeruzalem staat symbool voor de stad (gemeente?) die God zal stichten aan het einde der tijden, Het Nieuwe Jeruzalem (Openbaring 21).
F     Volgens alle drie de monotheïstische wereldgodsdiensten is Jeroesjaleem/ de Tempelberg de plaats waar het Laatste Oordeel zal worden voltrokken.


maandag 5 december 2016

Jood onder de naties (7): Heilige oorlog

“Laat mij jullie feliciteren met de komende overwinning en de vernietiging van Israël. (…) Studeer, oefen, word deskundig en vindingrijk, met de hulp van Allah. De strijd zal jullie strijd zijn, de Jihad jullie Jihad. Palestina is jullie land, de Islam is jullie godsdienst en Allah is jullie God. De boodschapper is jullie rolmodel en de Koran is jullie grondwet. Jullie zijn geplant door Allah en daarom zullen jullie de vijanden van Allah oogsten in de komende strijd. Wij bidden Allah om martelaren en leiders uit te kiezen uit jullie midden, niet alleen in Palestina maar over heel de planeet Aarde, zodat de roep om Jihad zich zal verspreiden over de hele wereld!”

Wie de orthodoxe islam een beetje kent verbaast dit niet. Het gaat hier niet om een gewone oorlog of guerrilla, maar om een godsdienstoorlog, in elk geval voor het mohammedaanse kamp. Dit is een belangrijke notie die door de gangbare media gemist wordt, waardoor zij een vertroebeld zicht hebben op het Palestijns-Israëlische conflict. Hoewel gematigde moslims de gewelddadige kant van de islam verdoezelen, afzwakken of ontkennen, zeggen deskundigen dat oorlog een wezenlijk bestanddeel is van de ware islam, althans een letterlijke lezing van de Koran (Quran). Enkele trekken die in het conflict van belang zijn:
A     Een moslim kan alleen zeker zijn van het heil als hij sterft "op de weg van Allah", als martelaar in de heilige oorlog, de jihad (dzjihaad). Het gevolg is een doodscultus waarin zelfmoordterrorisme wordt bewierookt.
A     Het woord "islam" is Arabisch voor "onderwerping" of "overgave". Volgens een wijdverbreide misvatting zou het "vrede" betekenen, maar dat is een misleiding: het Arabische woord voor "vrede" is "salaam", afgeleid van een andere woordstam. Deze onderwerping heeft twee kanten: de overgave van het individu aan de wil van Allah, en de onderwerping van de ongelovigen aan de islam. Nu nog is de wereld verdeeld in twee gebieden, het "huis van de islam" (dar al-islam) en het "huis van oorlog" (dar al-harb). Pas als alle mensen moslim zijn geworden zal de wereld "huis des vredes" (dar al-salam) zijn…
A     "De boodschapper is jullie rolmodel" – Twee jaar nadat Mohammed een verbond had gesloten met de Korasj viel hij deze stam aan en vernietigde die. Moslims zijn dan ook niet verplicht zich te houden aan een overeenkomst gesloten met niet-moslims, sterker nog: overeenkomsten die de vervulling van de islamiseringsmissie in de weg staan moeten worden gebroken zodra de kans zich voordoet. De hoogste islamitische rechtsgeleerde van Jordanië zei in 1968: "Vredesbesluiten zijn slechts toegestaan om in tijden van zwakheid kracht te verzamelen voor komende conflicten. De heilige oorlog moet de basis van de betrekkingen tussen moslims en niet-moslims zijn."
A     Willem Ouweneel schreef het al en Hans Jansen heeft het in zijn boek onomstotelijk bewezen, dat een echte (Arabische) moslim nooit genoegen zal nemen met de Joodse staat, alsmede de twee redenen waarom dat zo is. Eén van die twee redenen is de volgende: grond die ooit heeft behoord tot dar al-islam is heilige grond die nooit mag worden opgeofferd. Het land Palestina is, aldus de islamitische traditie, sinds 638 eigendom van Allah; uit handen geven daarvan is heiligschennis, die Allah niet zal toestaan. En toch werd daar in 1948 een Joodse staat gesticht! Dit kan niet anders dan toegelaten zijn omdat zovele moslims de zuivere islam hadden verlaten… Onbedoeld gevolg was dan ook een herleving van het moslimfundamentalisme.

En van de kant van Israël? We zagen al dat de geschiedenis van Jisraëel is verweven met de Bijbel/ de Tanach; maar ook dat het zionisme een seculiere beweging was, wat Theodor Herzl, de grondlegger van het zionisme, zelf schrijft.
Toch zijn er Joden voor wie het wel degelijk gaat om een heilige oorlog. Zo is er een rabbijn die gebed gebruikt als wapen tegen terroristentunnels; met succes, naar het schijnt.
Om het nog ingewikkelder te maken is er ook de gespannen verhouding tussen joden en christenen, de afgelopen tweeduizend jaar. Dit heeft ongetwijfeld bijgedragen aan de goedkeuring die Europese landen gaven aan de stichting van Israël: het inlossen van een collectieve schuld.

De reden voor het Israëlische leger om paraat te staan, zou je kunnen zeggen, heeft alleen te maken met bescherming van de Israëlische burgers, maar de reden waarom de Joden juist naar Palestina zijn gegaan had een historische reden met een voor velen geestelijke dimensie: in dít land moet de Masjiach (Messias) (terug)komen, aldus de oude profeten, en daar moet Hij dan ook worden verwelkomd door Zijn eigen volk. Dit is de reden waarom Joden vanuit de hele wereld naar dit door moordaanslagen en oorlogsdreiging geteisterde land stromen; en dit is de reden waarom vele 'kolonisten' juist kiezen voor het wonen in één van de gewraakte 'nederzettingen': die grond maakt deel uit van het Beloofde Land. De profeten zijn er echter duidelijk over: Jahweh kan pas in gunst op Zijn volk neerzien (en de Masjiach zenden) als het zich bekeert (in dat opzicht kan het een voorbeeld nemen aan de omringende Arabieren, van wie de meesten hun godsdienst ernstig nemen). Pas na tesjoeva tot Jahveh en Zijn Gezalfde – Jesjoea' ben Davied – kan Jisraëel weer volledig rekenen op Gods gunst en aanspraak maken op het Beloofde Land.