Zondagmorgen

Langzaam, bijna aarzelend ontwaak ik na een heerlijke nacht slaap. Vers zonlicht dat door het gordijn mijn kamer binnensijpelt wekt het sluimerende bewustzijn voorzichtig voor de nieuwe dag. Zondag. Ik merk dat aan de stilte, meer dan welkom na de jachtige hectiek van de werkweek. Ons droomhuis ligt nog in diepe rust – onze kerk begint pas laat – en buiten wordt de stilte slechts doorbroken door het zachte gefluit van een enkele vogel. Verder ademt alles rust en vrede, een weldadige stilte waar ik een tijdlang stil van lig te genieten.

Totdat de rust verstoord wordt door het geronk van een automotor. Als bij toverslag is het gedaan met mijn rust. Ik spring mijn bed uit en schuif het gordijn van voor het raam. Wie moet er nu zo nodig op zondagmorgen door de straat rijden? Vanuit mijn torenkamertje heb ik zicht op de straat en kan ik de auto die zojuist voorbijlawaaide helemaal volgen, tot waar hij het plein van de kerk opdraait. Ah, juist. Een kerkganger. En ook nog eentje die zo nodig op het kerkplein moet parkeren, hoewel de wagen bepaald niet de indruk wekt dat zijn eigenaar slecht ter been is.

Intussen is het druk geworden; de straten zijn vol kerkgaande auto’s die kriskras door elkaar elk naar de kerk van hun voorkeur rijden. Zo hoort dat, schijnbaar. Vergelijk dat dan eens met vroeger, toen de zondagmorgenstraten vol waren met wandelende kerkgangers. Weer een reden om terug te verlangen naar de goede oude tijd.

Zuchtend keer ik me af van het raam. Ook op zondagmorgen is de rust van korte duur. Nu wordt dat evenwel niet veroorzaakt door de ‘wereld’, maar door die fijne kerkgangers die de mond vol hebben over zondagsrust en zondagsheiliging...