Geef de Koerden een eigen staat!

Al eeuwenlang vormen de Koerden een eigen volk met een eigen taal, maar zonder eigen land. In het verdrag van Sèvres in 1920 werd de Koerden onafhankelijkheid beloofd, maar dat is nog nooit verwezenlijkt. Nu wonen de meesten van de pakweg 35 miljoen Koerden, vaak onderdrukt, in een gebied in de grensstreek van Turkije, Irak, Iran, Syrië en Azerbeidzjan; de overigen zijn verspreid over Europa en andere werelddelen.

De Joden hebben een eigen staat gekregen, vele voormalige Sowjetrepublieken hebben voor het eerst of opnieuw onafhankelijkheid verkregen, maar niet de Koerden. Herhaaldelijk hebben Koerdische groepen gestreden voor een onafhankelijk Koerdistan, maar nog altijd zonder succes. Alleen in Irak heeft het Koerdische gebied een zekere autonomie verworven, doch dat wordt nu opnieuw bedreigd; ditmaal door de eigen geloofsgenoten van de meerderheid der Koerden, de soennitische Islamitische Staat in Irak en de Levant, de schurken waar al deze hele zomer de kranten bol van staan.

Vorige maand relativeerde ik mijn standpunt nog met een opmerking over de Arabische ziel, maar nu geloof ik dat zelfs daar geen mogelijk verzachtende omstandigheid meer is te vinden. De IS(IL)-ploerten zijn spijkerhard en zijn keihard bezig alles wat godsdienst de moeite waard maakt te verwoesten, betoogt Nuweira Youskine in Trouw. En een gevoelloos mens is een slecht mens.

Wij kondigen een dag van nationale rouw af voor wat slachtoffers van een vliegramp, maar wat doen we voor de oneindig veel grotere ellende in het Midden-Oosten? We laten de Koerden de kastanjes uit het vuur halen. Goed, misschien is een nieuw Amerikaans grondoffensief niet de oplossing, maar geef de Koerden dan ten minste de toezegging van een eigen staat; dan hebben ze echt iets om voor te vechten.

Boko Haram ziet het voorbeeld van IS in Syrië en Irak en is bezig in Nigeria een kalifaat op te bouwen, met dezelfde beestachtige middelen. En de regering onderneemt er vrijwel niets tegen – het leger durft niet te vechten tegen de bandieten. Zodoende zijn de christenen hun weerloze slachtoffer: niemand beschermt hen en zelf willen ze, het voorbeeld van Christus volgend, geen wapens opnemen. Hun moed is grenzeloos, maar met moed alleen worden weinig oorlogen gewonnen. En dit ís een oorlog, tegen handlangers van de satan zelf, ik kan het niet anders zien. Als je landsregering je onderdrukt heb je weinig andere keus dan ondergronds te gaan en je niet te verzetten; maar hier is het juist in het belang van de regering als de christenen zich gewapenderhand zouden verdedigen. Jean Cauvin, een man wiens godsvrucht buiten kijf staat, heeft zelfs gesteld dat het geoorloofd is in opstand te komen, als die geleid wordt door een lagere overheid en als de godsdienst(vrijheid) in gevaar komt. Nu, dat laatste is hier uitermate dringend aan de orde. En het betreft in Nigeria, Syrië, Irak en op Mindanao niet eens een opstand tegen de regering, maar hoognodige verdediging tegen aanvallen van duivelse terroristen die er opuit zijn andersgelovigen geen leefruimte over te laten.

Daarom een dringende oproep aan alle in de genoemde landen werkzame zendings- en hulporganisaties en aan de westerse regeringen: geef Nigeriaanse en Filippijnse christenen wapens en de Koerden een eigen staat.