maandag 20 juni 2016

Landbouw in de beklaagdenbank (1): Kalfjes bij de koe

Drie weken geleden stipte ik een belangrijk onderwerp aan: moeten we doorgaan met veeteelt? Op die vraag ben ik toen al ingegaan, maar mijn uiteenzetting behoeft op één punt nuancering. Ik wekte de indruk dat de landbouw het slachtoffer is van veeleisende overheden en milieubewegingen. Dat is waar, maar nu en dan dragen de boeren daar zelf aan bij.
Misschien denk je meteen aan kalfjes die meteen na hun geboorte bij de koe worden weggehaald, en misschien zelfs worden doodgespoten omdat ze geen geld opbrengen. Dat laatste is de afgelopen tijd hier en daar gebeurd, maar inmiddels zijn er andere oplossingen gevonden. Het eerste is echter schering en inslag, doch – in februari is er in de Tweede Kamer een motie aangenomen die daar iets aan moet veranderen. Wim van Gruisen liet zich daarover kritisch uit in het vakblad Vee & Gewas:
Zijn al die boeren, die het kalf nu meteen bij de koe weghalen, ongevoelige, brute dierenbeulen? U en ik weten wel beter. Een boer die niet goed voor zijn dieren zorgt, die niet van zijn dieren houdt, is niet lang boer.
Ik ben het daar deels mee eens. Om boer te zijn moet je hart hebben voor dieren. Toch is het gewraakte gebruik allereerst ingegeven door bedrijfseconomische motieven, samen-op met hygiëne-overwegingen. Hoe langer namelijk het pasgeboren kalf bij de koe blijft, hoe groter de kans op o.a. coli-besmetting via de mest. Zo werkt dat in de moderne landbouw: de koe (Holstein-Frisian) is gefokt op zeer hoge melkgift, maar is kwetsbaar.

Maar helaas voor de kalfjesknuffelaars: de motie van Partij voor de Dieren is weer van de baan; de kalfjes mogen toch bij de koe vandaangehaald blijven worden. Aahhh.
Terecht? Mijns inziens niet. Kalf bij de koe houden kan ingepast worden in een moderne bedrijfsvoering, in zogeheten familiekoppels. Hoor bijvoorbeeld het relaas van Lunterse boer Cor den Hartog.
Inderdaad moderne bedrijfsvoering. Dat is de reden waarom ik nog steeds niet dol ben op een stal zoals van Den Hartog. Productie is daar nog steeds het hoofddoel, wat je al kun zien aan de koeien. Allemaal zwartbonte HF-dieren, en bovendien zonder hoorns. Dat laatste vind ik echt dieronterend, zie wat ik eerder schreef over onthoornen. In Zwitserland wordt er een volksraadpleging over gehouden. In Nederland zal het er wel niet van komen, want zelfs Wakker Dier heeft vorig jaar afgezien van acties tegen onthoornen: te moeilijk inpasbaar in de bedrijfsvoering (en te weinig dierenleed). De Zwitserse actiegroep echter wil financiële compensatie voor de boeren die hun koeien en geiten de hoorns gunnen; waarom kan dat in Nederland niet, vraag ik me dan af.
Eigenlijk zouden we het, als derde aandachtspunt, ook nog moeten hebben over stier bij de koe. Dat is namelijk bijna nergens meer het geval; de koeien worden kunstmatig geïnsemineerd. En zo is de koe geen koe meer (een paar uitzonderingen daargelaten van oude boertjes of biologisch-dynamische boeren bij wie de vleeskoeien of melkkoetjes nog echt koe mogen zijn); maar de consument wil het zo; en vooral: de Ahold-topmannen willen het zo, want dan kunnen zij het geld opstrijken. En de boer heeft er helaas veelal ook geen moeite mee.

Tja, kalfjes hebben niet meer zo'n best leven als vroeger, toen ze in de wei bij de moeder konden drinken wanneer ze maar wilden. Dat geldt overigens ook voor jonge mensjes; vanwege dezelfde financieel-economische redenen zijn er steeds meer Nederlandse moeders – inmiddels zelfs de meerderheid, als de geruchten waar zijn – die hun kleintjes niet meer de borst geven; beetje gek om het voor kalfjes wel te eisen. "Ondertussen brengt Marianne Thieme haar kind naar de opvang om het daar de hele dag alleen te laten, terwijl zij bedenkt hoe ze nog meer dieren kan redden," merkte Van Gruisen tot slot fijntjes op.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten