Det høye Nord

Westerling als we zijn hebben we de neiging onze blik naar het westen te richten; de Randstad, en vooral Amerika: de bron van technologische vooruitgang, de grootmacht van het NAVO-bondgenootschap, de verwezenlijking van de kapitalistische droom. Hoe langer hoe meer mensen raken er echter in teleurgesteld, en terecht. Amerika is een raar land, met – om maar wat te noemen – een de menselijke maat ver te boven gaande grootschaligheid, dat is gegrondvest op onrecht tegen de oorspronkelijke bewoners.

Redenen genoeg voor velen om de blik liever te richten naar het zoele zuiden – dat evenmin volmaakt is. Droogte, hitte en ontevreden volksstammen (Afrika), maffia (Italië), economische malaise (o.a. Griekenland), een geschiedenis van nietsontziende godsdienstwoede (Spanje), onverdraagzaamheid (Frankrijk)… Het zuiden is geen paradijs.

Dan maar naar het oosten. Wat zien we daar? Rusland dat nog op zoek is naar een geschikte staatsvorm, China dat hard op weg is een totalitaire staat te worden en steeds meer (economische) macht naar zich toe trekt, Japan dat mensen vervangt door robots, India waar onder een denkmantel van democratie slavernij aan de orde van de dag is, het Midden-Oosten als onverzadigbare vuurhaard. Door dat alles heen vinden allerlei Oosterse religieuze stromingen hun weg naar het Westen waar de afschaffing van het christendom een vacuüm heeft achtergelaten; bewegingen en technieken die een uitweg bieden uit de kapitalistische zakelijkheid, maar waarheen leidt die uitweg? De afgrond in, zo blijkt onder meer uit het lezenswaardige boek Het domein van de slang.

Zo blijft er nog maar één windrichting over: het noorden. Een blik op de wereldkaart leert het al: het noorden boven! Warme zuidenwind in de rug, koele noordenwind in het gezicht. Op naar Scandinavië.

Het hoge noorden, de oorsprong van de beschaving (volgens een overigens ietwat zweverige levensbeschouwing), waar al vele jaren rust, vrede en welvaart heersen; waar vluchtelingen met open armen worden ontvangen (Zweden), waar mensen elkaar gewoon aanspreken in hun eigen dialect (Noorwegen), waar eeuwenoude tradities in ere worden gehouden (IJsland).

Scandinavië is een verlichte streek, niet alleen in de zomer. Standsverschillen zijn nagenoeg verdwenen, het verschil tussen mannen en vrouwen ook. Voorstellen voor genderneutrale voornaamwoorden komen hier vandaan. En kinderen met het syndroom van Down zie je er bijna niet meer: wordt in Nederland 'slechts' ongeveer 90% van het aantal mongooltjes al vóór de geboorte gedood, in Denemarken is dat 98 en in IJsland zelfs 100%. Dat betekent overigens wel dat de baarmoeder daar in het noorden geen erg veilige plek is. Dat geldt voor China, waar na de invoering van de één-kindpolitiek een groot vrouwentekort ontstond, maar ook voor Noorwegen, waar "selectieve foeticide op meerlingen" is toegestaan. En dat terwijl daar ooit de doodstaf stond op zwangerschapsafbreking.

Bij abortus provocatus wordt een kindje gedood. Dat wordt in alle toonaarden ontkend door voorstanders en belanghebbenden – eufemismen als "zwangerschapsproduct" en "zwangerschapsonderbreking" zijn niet van de lucht, hoewel abortusartsen onderling wel het woord "kind" in de mond durven nemen.

Gedood – nauwkeuriger: wreed vermoord. Bij een zwangerschap tot 13 weken wordt het kindje middels curettage in stukken weggezogen. Is het kindje ouder dan 13 weken, dan moet het eerst met een tang in stukjes worden geknipt.

Keuzevrijheid voor de vrouw, is het motto. Meer dan één op de tien vrouwen die een abortus laten plegen wordt echter onder druk gezet door haar omgeving. Dat is wachten op moeilijkheden. Die komen er dan ook, onder druk gezet of niet.

Het verhaal dat legalisering van abortus leidt tot minder moedersterfte gaat niet op, zo blijkt onder andere in Zuid-Afrika, Chili en Nicaragua. Een mogelijke oorzaak is dat er bij een verbod op abortus meer oog komt voor de sociale kant, hulp bij ongewenste zwangerschappen. Want dat de nood soms hoog is valt niet te ontkennen, en daarom zijn er ook in Nederland organisaties die hulp bieden (Fiom, Siriz, Er is hulp). Desondanks blijven Westerse landen de rest van de wereld onder druk zetten om wettiging van ongeboren-kindermoord.

Naar de rechten van het kind vraagt niemand, hooguit degenen die hun zwangerschap wél willen voldragen. Toch is Universele Verklaring voor de Rechten van de Mens net zo goed toe te passen op ongeborenen. De intrinsieke waardigheid van een mens is niet gebaseerd zijn eigen mogelijkheden die te uiten, maar op soortspecifieke eigenschappen zoals taal, creativiteit en rationaliteit, stelt ethicus Daniel Sulmasy. Eenvoudig gezegd: een mens is beschermwaardig omdat hij mens is, niet slechts als hij alle menselijke capaciteiten bezit. De plek waar hij zich bevindt doet evenmin ter zake. Dus mag het ook niet uitmaken of hij zich in de baarmoeder bevindt of daarbuiten; een ongeboren kind is een uniek mens en geen onderdeel van het lichaam van zijn moeder, zo weet waarschijnlijk iedere zwangere vrouw:

-          vanaf dag 22 klopt het hartje, en ogen, spieren en rugwervel beginnen zich te vormen

-          vanaf week 8 werken ook hersenen, longen, nieren, lever en darmen en heeft het kindje gevoel

-          in week 24 kan het vingers en tenen bewegen

-          in week 18 kan het geluiden van buiten horen

-          vanaf week 22 reageert het ook op die geluiden.

Enzovoort. Bij een miskraam op 12 weken kan er alsnog een geboorteakte worden opgesteld. En dan te bedenken dat in Nederland tot week 24 (in de praktijk tot week 22) het ongeboren kind mag worden gedood, en in een (noordelijk) land als Canada zelfs gedurende de hele zwangerschap. De Canadese Nick en Maaike Rosendal merken op: "(…) abortus zal worden getolereerd zolang het onzichtbaar is. Groepen die in het verleden ander onrecht bestreden waren zich hier eveneens van bewust."

Universitair docent Stephane Mercier schreef: "De waarheid is dat abortus moord op een onschuldige persoon is. Het is zelfs een bijzonder verwerpelijke moord, omdat de persoon in kwestie weerloos is."

Een staat die zijn eigen burgers selectief elimineert heeft veel weg van Hitlers Derde Rijk.

Kortom: een vlucht naar het noorden biedt geen soelaas. Gewoon in Nederland blijven kan, maar misstanden zijn er hier niet minder dan elders, daaraan heb ik de afgelopen jaren genoeg afleveringen gewijd. Naar beneden, de (af)grond in, is geen uitweg uit de ellende. Blijft slechts de weg naar boven over.